Został utworzony w 1959 na powierzchni 4,42 ha (obecnie podawana wielkość rezerwatu to 4,63 ha). Przedmiotem ochrony jest torfowisko wysokie o budowie dolinkowo-kępowej z charakterystycznymi zespołami roślin bagiennych. Łączna powierzchnia całego torfowiska to około 300 ha. Odwadniane jest przez Kanał Ludomicki.

Teren ten jest największym torfowiskiem wysokim (typu atlantyckiego) na terenie Wielkopolski, silnie wyeksploatowanym poprzez wydobywanie torfu. Powstał w wyniku zatamowania odpływu wód polodowcowych przez wydmy nawiane od strony południowej. Rezerwat zajmuje jedynie niewielką, środkową część obszaru – nieckowate zagłębienie wypełnione torfiankami, przy czym centralna część kompleksu to martwe torfowisko wysokie. Całość otaczają wydmy (m.in. Orle i Krzywe Góry), torfowiska przejściowe, zarośla, łąki, pola uprawne i lasy – bory sosnowe z wrzosowiskami i murawami napiaskowymi. Na terenie rezerwatu i w okolicy wyodrębniono 45 typów zbiorowisk roślinnych (19 z nich jest zagrożonych w skali regionu).

Pierwsze badania naukowe (florystyczne) na tym obszarze prowadzono w latach 1933 i 1937. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza posiada pojedyncze egzemplarze zielnikowe z tego obszaru z okresu międzywojennego, będące cennym materiałem porównawczym.

Opisano tutaj około 350–400 gatunków roślin naczyniowych (5 zagrożonych w Polsce i 29 w Wielkopolsce), 66 gatunków mszaków (11 z nich to torfowcowate - kilka rzadkich w Polsce i Wielkopolsce). 84% stanowią gatunki rodzime. Liczne stanowiska posiada rosiczka okrągłolistna. Poza tym obficie występują torfowiec kończysty, torfowiec magellański, żurawina błotna, wełnianka pochwowata, wełnianka wąskolistna, bagno zwyczajne, borówka brusznica, wrzos pospolity, modrzewnica zwyczajna i olsza czarna. Fantazyjne kształty przybierają rosnące nad torfiankami brzozy brodawkowate i omszone. Niektóre z roślin ustępują z torfowiska, czego przykładem są m.in.: modrzewnica zwyczajna, bażyna czarna (w 2013 nieliczne żywe pędy), czy borówka bagienna. Gatunki inwazyjne to m.in.: aronia śliwolistna i czeremcha amerykańska.

Na terenie rezerwatu i w okolicy występują m.in.: dzik, sarna, jeleń, bóbr europejski, bocian biały, żuraw, kobuz, głowienka, gągoł, kania ruda, bielik zwyczajny (zalatujący), zaskroniec zwyczajny, żaba jeziorkowa, łątkowate, zalotka większa i lin. Żmija zygzakowata ma tu najliczniejszą populację w Wielkopolsce. Na terenie kompleksu prowadzona jest gospodarka łowiecka i regularnie dokarmia się tutaj zwierzęta.

Teren był eksploatowany gospodarczo (torf) od końca XIX wieku, co spowodowało znaczącą degradację przyrodniczą obszaru, a prace wydobywcze i melioracja nadal częściowo trwają (poza rezerwatem). Skutkiem tych działań jest obniżenie poziomu wód gruntowych. Innymi problemami dotykającymi ten teren są: przenawożenie i zarastanie łąk, penetracja turystyczna (wędkarska), nielegalne wyrzucanie odpadów i transport torfu. Większość torfianek posiada prywatnych właścicieli.

Bagno Chlebowo i okolice stanowią też specjalny obszar ochrony siedlisk Natura 2000 o powierzchni 465,3 ha (nr PLH300016), zatwierdzony 12 grudnia 2008.

Najlepszą porą na odwiedziny jest maj i początek czerwca, kiedy to masowo kwitnie bagno zwyczajne, pokrywając teren białymi kwiatami, co przypomina kobierzec śniegu.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. MOs810, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons