Nazywany jest Starym Kościołem, gdyż od czasu budowy był najważniejszą świątynią Rybnika do początku XX wieku, gdy zbudowano nowy kościół pw. św. Antoniego.

Prace rozpoczęły się w 1794 roku od przygotowania projektu przez architekta Franciszka Ilgnera. Następnie w 1796 roku zburzono kaplicę św. Jana, stojącą koło dzisiejszej figury św. Jana Nepomucena z Aniołami, aby przygotować plac pod przyszłą budowę.

W 1797 roku zrobiono pierwsze wykopy fundamentów, zwożono piasek, wapno, kamienie, cegły i drewno. Wówczas też zaczęto rozbiórkę kościoła "na Górce" (pierwszej murowanej świątyni na terenie dzisiejszego Rybnika), a pozyskiwane w jej trakcie cegły zwożono na nowy plac budowy.

Główne prace murarskie, zakończone ułożeniem dachówek, wykonano w latach 1798-1799. Mistrzem murarskim był Karol Tietze z Raciborza, zaś pracami ciesielskimi kierował Jakub Włodarz z Żor.

Pozostałe roboty wykończeniowe trwały kolejne dwa lata, aż do poświęcenia kościoła, którego dokonał opat Bernard Galbierz w niedzielę 15 listopada 1801 roku. Większą część funduszy na budowę kościoła przekazał król Prus Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern oraz hrabia Antoni Węgierski, ówczesny „pan na Rybniku”.

W kościele tym chrzest otrzymał ksiądz Franciszek Blachnicki.



Kościół jest murowany, barokowo – klasycystyczny. Ma tylko jedną nawę. Nad wejściem góruje wieża z kopulastym hełmem. Wyposażenie jest skromne, częściowo oryginalne. Najcenniejszą ozdobą są w prezbiterium późnogotyckie rzeźby, które kiedyś znajdowały się w tryptyku we wnętrzu dawnej świątyni farnej pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po bokach znajdują się ołtarze z roku 1800.






Opis skopiowano z wikipedi.
Photo: Marcin Konsek / Wikimedia Commons