Pałac rodu von Borck pozostaje w ruinie od końca działań wojennych. Umiejscowiony jest w centralnej części wsi, po północnej stronie drogi. Czytelny jest układ głównego korpusu (dwie kondygnacje, otynkowany, dach mansardowy) i zachowany główny ryzalit z tarczą herbową rodu von Borck i datą 1840 (data uzyskania tytułu graf (hrabia) Grafendiplome). Według miejscowych władz samorządowych w dalszym ciągu, mimo ogromnych zniszczeń, możliwa jest odbudowa pałacu (np. na muzeum ziemi łobeskiej).

Rozbudowa istniejącego od pokoleń obronnego dworu w Starogardzie ma miejsce w latach 1717-21, kiedy to marszałek polny na dworze pruskim Fryderyka Wilhelma I i wielkorządca miasta Szczecina Adrian Bernarda von Bork wznosi wspaniały barokowy pałac w stylu holenderskim, a jego syn Heinrich Adrian w roku 1743 dobudowuje nowe skrzydło nakryte mansardowym dachem co umożliwiło powstanie reprezentacyjnego dziedzińca. Obok pałacu założono ogród, który w późniejszym okresie przekształcono w park krajobrazowy.

Początkowo dojazd do pałacu prowadził przez folwark i otoczony był z trzech stron zabudowaniami folwarcznymi (stajnie, stodoły (jedna była kolista) i warsztaty), dalej w formie skrzydeł dostawiono budynki gospodarcze i mieszkalne dla służby lecz nowy właściciel (Philipp von Borck) uznał takie rozwiązanie za zbyt wiejskie i usunął bliskie pałacu budynki gospodarcze i założył przed budynkiem gazon, (na którym stała armata) aby zwiększyć reprezentacyjność dworu. Budynek główny (bez skrzydeł) miał wymiary 33x14 metrów, a na parterze budynku znajdowało się 11 pomieszczeń, gdzie największe z nich to hol i sala ogrodowa. Do budynku głównego dobudowano dwukondygnacyjne skrzydła pałacu do których później dostawiono poprzeczne przybudówki, gdzie akcent stanowiły kwadratowe budynki wieżowe.

W holu pałacu stały dwie okazałe barokowe szafy gdańskie. Sufity i ściany pokoi pałacowych zdobione były sztukaterią, oraz chińskimi, brukselskimi lub berlińskimi tapetami w stylu haute lisse. W komnatach wisiało 8 barwnych flamandzkich gobelinów (wymiary 8x4 i 4x 1,4 metra) i wiele obrazów w tym obrazy wykonane przez Antoine Pesne – francuskiego malarza i rysownik okresu rokoka, nadwornego malarza królów pruskich. Według Wulf-Dietrich von Borcke obrazów tego malarza było w pałacu 4, ale inne źródła podają ich więcej. Na ścianach klatki schodowej i górnego korytarz wiszą obrazy pochodzące z pałacu książęcego w Wołogoszczy. Wewnątrz pokoi stały przeważnie białe meble w stylu empire. Na sufitach wisiały wielkie kryształowe lub metalowe żyrandole. W Pałacu znajdował się cenny zbiór historycznych i przyrodniczych książek, oraz zbiory przyrządów fizycznych i meteorologicznych.

Na cmentarzu ogrodzone płotem znajduje się byłe miejsce pochówku rodziny von Borck (nr rej. 438 z 12.12.1963 r.). Brak jest płyt nagrobnych, ale przetrwał do dziś wysoki krzyż z porfiru.

Za pałacem planowano początkowo założenie barokowego ogrodu o surowym, symetrycznym ukształtowaniu według wzorów francuskich, stąd oś środkowa pałacu prowadziła w głąb wąskiego, wydłużonego parku na którego końcu znajdowały się 3 stawy rybne. W parku postawiono w 1772 obelisk z podobizną Heleny von Borck (autor – Meyer z Berlina) upamiętniający zmarłą żonę Heinricha von Borck. Stopniowo zmieniono założenie parkowe na angielskie (park krajobrazowy) na zlecenie Philippa von Borck, gdzie park powiększono i dodano wygony (padoki) dla pełnokrwistych klaczy (II połowa XIX w.).






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Jerzyjan, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons