Posiada ryglową przybudówkę i wieżę z 1679 roku. Świątynia w Przybiernowie istniała zapewne od początku XIV wieku. Jej zły stan techniczny w 1679 roku spowodował gruntowną jej przebudowę. Zostały tylko nienaruszone średniowieczne mury obwodowe. Budowla jest salowa, wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta. W kierunku wschodnim jest przedłużona o 3,3 metra przez przybudówkę, natomiast od strony zachodniej znajduje się wieża na planie trapezu o wymiarach 6,9 m x 8,1 m. Od stromy północnej jest dobudowana do niej niewielka szachulcowa kruchta. Korpus nawowy jest nakryty dachem trójspadowym ze świetlikami posiadającymi kształt „wolich oczu”. Od strony zachodniej jest umieszczona wieża – w górnej, drewnianej części składa się ze zwężającego się ku górze trzonu, nakrytego dwukondygnacyjnym późnobarokowym dachem hełmowym ze smukłym, stożkowym zwieńczeniem, zakończonym krzyżem; w dolnej części – kamienna i ozdobiona ceglanym portalem ostrołukowym. Wnętrze świątyni ma charakter jednoprzestrzenny. Prezbiterium jest wydzielone tylko przez podniesioną o trzy stopnie posadzkę. W części zachodniej jest umieszczona neogotycka empora muzyczna, powstała w XIX wieku, w której znajduje się prospekt organowy, pochodzący z 1861 roku. Do wyposażenia świątyni należy kilka zabytkowych przedmiotów. W prezbiterium znajduje się barokowy ołtarz powstały w latach 1712 -1713. Obrazy „Ostatniej Wieczerzy” umieszczony w predelli i „Zmartwychwstanie” umieszczony w zwieńczeniu ołtarza, są dziełem malarza Reinharda Böcka. W polu głównym ołtarza, zamiast obrazu jest umieszczona gotycka figura Madonny z Dzieciątkiem pochodząca z XIV wieku. Z lewej i prawej strony ołtarza są namalowane herby fundatorów. Na ścianie po obu stronach ołtarza są umieszczone przedstawienia dwunastu apostołów z ich atrybutami.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Radosław Drożdżewski (Zwiadowca21), CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons