Budowę pałacu rozpoczął w 1885 roku krakowski architekt Maksymilian Nitsch, na polecenie Hieronima Lubomirskiego. Prace budowlane trwały do 1887 roku, lecz z powodu braku zasobów wnętrze nie zostało ukończone. Pałac został zaprojektowany na planie prostokąta z przylegającymi do niego ryzalitami i basztami, tarasem oraz wieżą z glorietą widokową. Miał około 30 pomieszczeń na dwóch kondygnacjach. Całość została wykonana w stylu eklektycznym, łącząc elementy neoromańskie, neogotyckie i neobarokowe. Pałac otaczał park o powierzchni 7 ha. z prostokątnym stawem i okrągłą na nim wyspą. Nieopodal funkcjonował browar i nastawiony na hodowlę koni folwark.

Po śmierci Hieronima Lubomirskiego, na mocy testamentu nową właścicielką pałacu stała się jego córka Karolina Lubomirska.




W okresie I Wojny Światowej pałac znalazł się w obrębie twierdzy Przemyśl. Działania wojenne spowodowały pożar pałacu, w wyniku czego spłonął dach. Rodzina Lubomirskich okres wojny spędziła w Wiedniu. Pałac nigdy nie został doprowadzony do stanu oczekiwanego przez właścicieli.

Po wybuchu II Wojny Światowej pałac zajęły wojska radzieckie a następnie niemieckie. Karolina Lubomirska zmarła bezpotomnie w 1940 roku w Charzewicach. Ostatnim nominalnym właścicielem dóbr stał się Jerzy Ignacy Lubomirski, lecz nigdy nie objął ich w faktyczne posiadanie.

Po wojnie pałac stanowił siedzibę technikum rolniczego, a od 1 czerwca 2001 roku część pomieszczeń zajmowała Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa. Od 13 czerwca 2006 roku teren pałacu stanowi siedzibę Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. Stary spichlerz zaadaptowano na nowoczesną bibliotekę, a większość budynków w parku stała się siedzibami wydziałów uczelni. Odnowiona została również neogotycka brama wjazdowa na teren parku.






Zdjęcia: Goku122, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons