W 1570 roku biskup Adam Konarski sprowadził do Poznania jezuitów, oddając im kościół pw. św. Stanisława Biskupa. W 1651 roku rozpoczęto budowę nowej świątyni, której plany przysłano prawdopodobnie z Rzymu. Jednak w latach 1655-1660 szwedzka okupacja zatrzymała prace. Konsekracja świątyni odbyła się w 1705 roku, choć nie był jeszcze ukończony. W latach 1727-1732 Pompeo Ferrari zbudował ołtarz główny i główny portal.

Po kasacie zakonu w 1773 roku i zniszczeniu w 1780 roku dotychczasowej Fary kościół w 1798 roku został przejęty przez parafię farną. W drugiej połowie XIX wieku wybito osobne wejścia do naw bocznych, a w latach 1913-1915 przeprowadzono gruntowną renowację. Po wkroczeniu niemieckich okupantów w 1939 roku kościół został ograbiony a we wnętrzu urządzono magazyn. Po wojnie odbudowany w latach 1948-1950.

Fasada świątyni bogato zdobiona, ograniczona z obu boków dwiema wieżami zwieńczonymi miedzianymi hełmami. Fasada i wieże dzielone są na kondygnacje przez gzymsy. Nad bogatym portalem znajduje się wnęka z figurą św. Ignacego Loyoli - założyciela zakonu. Pod nim medalion z łacińską inskrypcją: Domus Domini porta coeli (dom Boga i brama do nieba, Rdz 28,17). Po bokach mniejsze wnęki z wyobrażeniami św. Stanisława Kostki i św. Wojciecha po lewej oraz św. Stanisława biskupa i św. Alojzego Gonzagi. Nad nimi znajdują się jeszcze figury św. Franciszka Ksawerego i św. Franciszka Borgiasza.


Wnętrze świątyni trzynawowe, bazylikowe z transeptem. Na sklepieniu nawy głównej w każdym przęśle znajdują się trzy sceny z życia św. Stanisława biskupa. W transepcie po stronie zachodniej sceny z życia św. Stanisława Kostki, a po wschodniej św. Ignacego Loyoli.

Przepiękna sztukatorska dekoracja pochodzi z około 1700 roku i jest dziełem Jana Bianco. Nad kompozytowymi kapitelami szesnastu kolumn znajdują się 2,5 m figury apostołów i czterech Ojców Kościoła, a nad nimi silnie załamujący się gzyms spod którego wychylają się główki aniołków.

Ołtarz główny w swojej centralnej części zawiera obraz "Wskrzeszenie Piotrowina przez św. Stanisława biskupa". Po jego prawej stronie św. Stanisław Kostka odtrąca siedmiogłową bestię a po stronie lewej znajduje się rzeźbiarskie powtórzenie motywu z obrazu. Całość ograniczają proste kolumny dźwigające falujące belkowanie i unoszące się nad nim alegorie wiary i nadziei (kobiety z krzyżem i kotwicą). Boczne ołtarze wykonane są na wzór ołtarzy z kościoła św. Ignacego w Rzymie.
Pomiędzy spiralnymi kolumnami znajdują się obrazy św. Stanisława Kostki, przyjmującego komunię z rąk anioła oraz św. Ignacego Loyoli, spisującego regułę zakonu jezuitów.

Wewnątrz znajdują się również barokowe portrety i epitafia oraz ołtarze poświęcone św. Piusowi X i św. Tadeuszowi Judzie.

We wnętrzu świątyni znajduje się 11 kaplic:
1. kaplica św. Jana Franciszka Regis - z figurą świętego przesłoniętą obrazem św. Maksymiliana Kolbe
2. kaplica św. Rozalii
3. kaplica św. Męczenników Jezuickich - znajduje się tu średniowieczna rzeźba "Chrystusa Bolesnego". Złudzenie optyczne sprawia, że znajdujący się na obrazie w ołtarzu jezuici umęczeni w Japonii zdają się w jej kierunku modlić.
4. kaplica św. Krzyża - w ołtarzu znajduje się XVII-wieczny obraz Chrystusa w koronie cierniowej. Powyżej późnogotycki krucyfiks naturalnej wielkości z klęczącą u jego stóp Marią Magdaleną.
5. kaplica św. Franciszka Ksawerego - znajdują się tu rzeźby Jozuego i św. Tomasza Apostoła
6. kaplica MB Nieustającej Pomocy - historia kultu cudownego obrazu Matki Boskiej w poznańskiej farze sięga XVII wieku, jednak w XIX wieku obraz zaginął. Obecnie znajdujący się tu obraz pochodzi z 1952 roku (koronacja 1961).
7. kaplica św. Józefa
8. kaplica Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu - najstarsza kaplica wieczystej adoracji w Poznaniu - powstała w 1937 roku.
9. kaplica św. Franciszka Borgiasza
10. kaplica św. Alojzego Gonzagi
11. kaplica św. Michała Archanioła




Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: Kura, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons
Zdęcia wnętrza: Diego Delso, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons