Położony w północnej części Poznania, na Morasku i graniczący bezpośrednio z Suchym Lasem. Na jego terenie mieszczą się kratery, które zdaniem większości badaczy powstały w wyniku upadku meteorytu Morasko ok. 5 tys. lat temu. Rezerwat podlega Nadleśnictwu Łopuchówko, bezpośrednią opiekę sprawuje leśnictwo Marianowo.

Rezerwat zajmuje powierzchnię 54,28 ha (akt powołujący podawał 53,79 ha). Wokół rezerwat utworzono otulinę o powierzchni 101,66 ha.

Na terenie rezerwatu znajduje się najwyższe wzniesienie Poznania – Góra Moraska oraz małe jezioro polodowcowe o powierzchni 0,2 km² – Zimna Woda.



W dominującym na terenie rezerwatu cennym grądzie (lesie dębowo-grabowym) rośnie wiele rzadkich gatunków roślin:
lilia złotogłów,
kopytnik pospolity,
rogatek krótkoszyjkowy.
Występują tam również rzadko spotykane ptaki:

lelek kozodój,
dzięcioł czarny.
Jeziorka zlokalizowane w kraterach poprzerastane są kłębami pędów rogatka krótkoszyjkowego. Przy ich brzegach występuje pałka i turzyca prosowa. Latem akweny pokrywa zwarty kożuch rzęsy wodnej, co uniemożliwia życie w nich ryb (brak tlenu). W kraterach i ich okolicy występują ponadto: kumak nizinny, grzebiuszka ziemna, żaba jeziorkowa, żaba wodna i żaba moczarowa.

Na terenie łęgu wiązowo-jesionowego (las wilgotny, o żyznej glebie) występuje wilga i dzięcioł duży. W podszycie rośnie czeremcha zwyczajna i leszczyna, a w runie m.in. łuskiewnik różowy, zawilec żółty i ziarnopłon wiosenny.

W rezerwacie wytyczono ścieżkę dydaktyczną. Przez cały rezerwat prowadzi szlak turystyczny, a ciekawe miejsca są opisane za pomocą tablic informacyjnych. Do rozwoju edukacyjnego tego miejsca przyczynia się od 1994 roku Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra” z Poznania.


Na terenie rezerwatu znajduje się sześć kraterów, z czego największy ma ok. 90 metrów średnicy i 11,5 m głębokości. Powszechnie uważa się, że jest to pozostałość po upadku meteorytu ok. 5 tysięcy lat temu.

Pierwszy meteoryt na Morasku odnalazł w 1914 roku niemiecki żołnierz podczas budowy umocnień wojskowych. Od tego czasu znaleziono wiele fragmentów (w 1956 odnaleziono meteoryt o masie 78 kg).

We wrześniu 2006 roku, w wyniku poszukiwań za pomocą wykrywacza metalu prowadzonych na zlecanie naukowców z Instytutu Geologii UAM przez Krzysztofa Sochę, poszukiwacza meteorytów z Kielc, został odnaleziony meteoryt, który po usunięciu zanieczyszczeń waży 164 kg. W owym czasie był to największy meteoryt znaleziony w Polsce. Po dokonaniu badań odkryto, że meteoryt oprócz stopu żelazo-niklu zawiera niewielką ilość krzemianów (pirokseny) nie występujących na Ziemi.

W październiku 2012 roku, na głębokości 2,1 m, dwoje poszukiwaczy z Opola znalazło meteoryt, który po oczyszczeniu z pyłu i warstwy wierzchniej ma wagę 261 kg; trafił do Instytutu Geologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Jest to największy meteoryt znaleziony w Polsce.

Od roku 2006 władze Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza rozważały powstanie centrum edukacyjnego mającego na celu zgromadzenia większej uwagi wokół rezerwatu oraz odnalezionych tam meteorytów.
Na terenie rezerwatu znajduje się głaz narzutowy znaleziony przez rolnika o nazwisku Szeszuła. W czasie orki, zahaczył pługiem o jakiś obiekt i zaczął go wykopywać. Głaz waży ok. 70 ton. Został znaleziony w miejscowości Łęki Wielkie w powiecie grodziskim w gminie Kamieniec

Sześć kraterów oznaczono literami A–F.

A. średnica – 90 m, powierzchnia – 4657 m², głębokość – 11,5 m, osady organiczne do 4 m, w podłożu iły neogeniczne, woda do 2,5 m,
B. średnica – 50 m, powierzchnia – 1195 m², głębokość – 9 m, osady organiczne do 3,5 m, w podłożu piaski na glinie, woda do 1,5 m,
C. średnica – 30 m, powierzchnia – 661 m², głębokość – 4,3 m, osady organiczne do 2 m, w podłożu glina na iłach, woda do 0,9 m, okresowo pozbawiony wody,
D. średnica – 20–35 m, powierzchnia – 616 m², głębokość – 2,1 m, osady organiczne do 0,3 m, w podłożu glina morenowa, brak wody, sezonowo do 0,3 m wody,
E. średnica – 25 m, powierzchnia – 415 m², głębokość – 2,2 m, osady organiczne do 0,2 m, w podłożu glina morenowa, brak wody, sezonowo do 0,3 m wody,
F. średnica – 20 m, powierzchnia – 284 m², głębokość – 3 m, w podłożu piaski i gliny piaszczyste, suchy.


Większość uczonych skłania się obecnie ku teorii o meteorytowym pochodzeniu kraterów. Przemawia za nią fakt znalezienia w ich okolicy fragmentów materii meteorytowej oraz występowanie w ich pobliżu pyłu prawdopodobnie kosmicznego pochodzenia. Po odkryciu kraterów, obok teorii o kosmicznym pochodzeniu, pojawiła się teoria pochodzenia lodowcowego. Uzasadniano ją niezgodnością lokalizacji znajdowanych meteorytów z przewidywanymi lokalizacjami okazów, których spadek miałby spowodować powstanie kraterów oraz nietypowymi kształtami i położeniem kraterów względem siebie. Różne warianty tej teorii biorą pod uwagę m.in. spadek meteorytu na lodowiec z dala od Moraska i ich transport na miejsce obecnego występowania a następnie wyżłobienie zagłębień przez lodowiec (zjawiska transportu meteorytów przez lodowiec występują obecnie na Antarktydzie). Obecnie teoria lodowcowa stanowi pogląd mniejszościowy, ale kwestia pochodzenia kraterów w Morasku nadal nie została ostatecznie rozstrzygnięta. Wciąż prowadzone są także badania mineralogiczne samych meteorytów.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Kapsuglan, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons