Prace przy budowie Stadionu Miejskiego rozpoczęły się w 1968 roku. Jak większość stadionów epoki PRL-u został wybudowany na podstawie usypanego wału ziemnego, na którym później ukształtowano betonowe miejsca na ławki i koronę stadionu. Obiekt ten składał się z 3 trybun (w charakterystycznym kształcie podkowy), zaś w miejscu czwartej miała powstać pływalnia i sale gimnastyczne, jednak planu tego nigdy nie zrealizowano. Pierwszy mecz poznańska drużyna Lech rozegrała na tym stadionie 23 sierpnia 1980 roku przy 18-tysięcznej publiczności, po przeprowadzce ze Stadionu przy ulicy 28 Czerwca (Dębiec). Mecz z Motorem Lublin zakończył z wynikiem remisowym 1:1, a strzelcem pierwszej bramki dla Lecha na nowym stadionie był Marek Skurczyński.

W niedługim czasie wybudowano stanowisko dla centralnej obsługi stadionu – „Kogut”, w roku 1981 stadion został też wyposażony w elektroniczny zegar z tablicą wyników, umieszczony na łuku za 8 sektorem (stąd wzięła się nazwa "sektor pod zegarem"). W roku 1986 wybudowano najbardziej specyficzny element Stadionu – cztery 56-metrowe maszty z zamontowanymi jupiterami o łącznej mocy oświetleniowej 1890 luksów, po raz pierwszy zostały użyte 15 października tego roku podczas meczu eliminacyjnego Mistrzostw Europy Polska–Grecja (2:1). Rekord frekwencji padł 8 kwietnia 1984 roku, gdy na stadionie przebywało ok. 45 tysięcy osób, podczas gdy pojemność stadionu wynosiła w tamtym czasie ok. 40 tys. Wtedy odbyło się spotkanie Lech–Widzew zakończone zwycięstwem gości 1:0. Przez wiele lat nie prowadzono żadnych prac modernizacyjnych poza zainstalowaniem plastikowych krzesełek na całości obiektu na początku lat 90.

Na obiekcie przy Bułgarskiej drużyna Lecha Poznań rozpoczęła swoją „złotą erę”. Klub zdobył łącznie osiem tytułów mistrzowskich (1983, 1984, 1990, 1992, 1993, 2010, 2015, 2022), pięć Pucharów Polski (1982, 1984, 1988, 2004, 2009) oraz pięć Superpucharów Polski (1990, 1992, 2004, 2009, 2015). Jednak ten stadion nie jest aż tak szczęśliwy dla Reprezentacji Polski (3 zwycięstwa, 4 remisy, 4 porażki, bramki 13-21), która rozegrała tu 11 spotkań. Stadion był również finałową areną rozgrywek Pucharu Polski w latach 1998 (Amica Wronki – Aluminium Konin 5:3 (pd.)) i 1999 (Amica Wronki – GKS Bełchatów 1:0). W sezonie 2010/2011 był to największy obiekt ligowy w Polsce. Na mocy umowy pomiędzy firmą operatorem telekomunikacyjnym a konsorcjum Lecha Poznań stadionowi nadano nazwę marketingową Inea Stadion (czas trwania kontraktu wynosił pięć lat).

W nocy z 8 na 9 października 2016 roku przed stadionem ustawiony został parowóz Ty51-183 zbudowany w 1956 roku w zakładach Cegielskiego w Poznaniu. Lokomotywa ma symbolizować historyczne powiązanie Lecha Poznań z Polskimi Kolejami Państwowymi.


Historycznie pierwszym miejscem na stadionie, gdzie zasiadają najzagorzalsi sympatycy Lecha, nazwanym „Kotłem” był sektor numer 6. Na początku wyposażony on był, podobnie jak cały stadion, w plastikowe ławki. Z czasem ławki zniknęły i zastąpiła je betonowa wylewka. Pojemność sektora szacowana była na 2 tysiące, ale na najważniejszych meczach w „Kotle” gromadziło się o wiele więcej kibiców. Spowodowało to, że „Kocioł” zaczął się rozrastać na sektory poboczne, szczególnie na tzw. „piątkę”. Pod koniec lat 90. w sektorze została zamocowana wieżyczka, celem poprawy słyszalności osoby prowadzącej doping. W trakcie sezonu 1999/2000, „Kocioł” został przeniesiony do sektorów 8 i 9 (po raz pierwszy w 2000 roku w meczu z Zagłębiem Lubin), znajdujące się pod zegarem. Skorzystał na tym klub, który mógł zainstalować w dotychczasowym kotle krzesełka i dzięki temu sprzedawać droższe bilety oraz zapełniając puste zazwyczaj sektory pod zegarem. Po przenosinach pojemność sektora wzrosła do ok. 5 tys. Taka liczba kibiców zapełniała go tylko podczas najważniejszych meczów, a zwykle mecz z tej części stadionu oglądało około 2 tys. widzów. Aby polepszyć organizację dopingu na tych sektorach zamontowano trzy wieżyczki dla osób go prowadzących. W praktyce najczęściej wykorzystywana była jedna, rzadziej dwie. Podczas modernizacji drugiej trybuny, „Kocioł” znajdował się wpierw w 15., a potem w 1 sektorze, gdzie liczba kibiców była poniżej przeciętnej, a także jakość i słyszalność dopingu były gorsze niż poprzednio. 10 marca 2007 podczas meczu Lecha z Zagłębiem Lubin została oddana do użytku „dwójka” (II Trybuna), gdzie odtąd z krótką przerwą na dalsze prace budowlane w 2008 r. mieści się „Kocioł”.


W 2002 roku rozpoczęto gruntowną modernizację stadionu. Pierwszym etapem było dobudowanie brakującej trybuny, która zamknęła „podkowę” obiektu i zwiększyła jego pojemność o dodatkowe 8124 miejsca. Została ona oddana do użytku w 2004 roku, zaś dwa lata później utworzono nad nią zadaszenie. Równolegle do prac z zadaszeniem przebiegał montaż podgrzewania płyty boiska oraz remont masztów oświetleniowych. W styczniu 2006 roku ruszyła budowa trybuny nr II, powstającej w miejscu dawnego „kotła”. Dwie pierwsze kondygnacje zostały ukończone w lutym 2007 roku, zaś trzecia we wrześniu 2008 roku, w wyniku czego pojemność całej trybuny wzrosła do 9000 miejsc. Autorem projektu jest mgr inż. Wojciech Ryżyńki z Modern Construction Systems.

W związku z przyznaniem Polsce i Ukrainie organizacji Euro 2012 władze miasta zadecydowały o zmianie koncepcji architektonicznej stadionu na rzecz obiektu większego, mającego pomieścić ok. 45 tysięcy widzów. Według nowego projektu trybuny nr I i III (boczne) będą trybunami dwukondygnacyjnymi, obie mieszczą po 13750 widzów. Na trybunie nr I znajdują loże VIP oraz stanowiska komentatorskie, zaplecze dla zawodników i sędziów oraz pomieszczenia klubowe. Trybuna nr III w całości jest przeznaczona dla kibiców. Wszystkie miejsca na stadionie są siedzące – krzesełka kubełkowe składane, montowane w taki sposób aby zachować przewyższenie minimum 12 cm. Modernizacja i rozbudowa na tym etapie została również zaprojektowana przez przedsiębiorstwo Modern Construction Systems. W porównaniu do wcześniejszej koncepcji architektonicznej zmianom uległ również projekt zadaszenia obiektu – tworzy je membranowe pokrycie barwy naturalnego jedwabiu, z modularnym podziałem co 9 metrów, dającym wrażenie pofalowania powierzchni. Dach tworzy spójną całość nad trybunami I, II, i III. Część dachu nad trybuną nr II jest konstrukcją ruchomą, mającą zapewnić prawidłowe doświetlenie murawy nad tą częścią boiska. Kubatura stadionu wynosi 1,3 mln m2, a powierzchnia 250 tys. m2. Pierwotny projekt modernizacji z 2002 został zastąpiony ostatecznie w 2008. Realizacja przebiegała w latach 2008-2012.

Prace nad trybunami I i III trwały od października 2008 roku, a zakończone zostały we wrześniu 2010 roku. Na wszystkich trybunach zamontowano nowe składane krzesełka. Są one szersze niż poprzednie modele, dlatego też pojemność stadionu wynosi nieco ponad 41 tys., a nie, jak planowano wcześniej, około 45 tys. Krzesełka dostarczyła Forum Seating należąca do krośnieńskiej Grupy Nowy Styl.

Pojemność stadionu początkowo wynosiła 41 609, jednakże w 2012 roku została zwiększona do 43 269.


Od czasu kiedy został rozegrany pierwszy mecz na nowym stadionie 17 listopada 2010 murawa została wymieniona przez zarządcę obiektu siedmiokrotnie. W przeciwieństwie do wielu stadionów takich jak Allianz Arena czy Stadion Miejski we Wrocławiu na których dach stadionu jest częściowo przeszklony (strona południowa jest przeszklona na większej powierzchni niż strona północna) dla zwiększenia naturalnego oświetlenia, Stadion Miejski w Poznaniu obecnie nie posiada takiej konstrukcji. Ponadto rozwiązania architektoniczne stadionu nie pozwalają na swobodne podmuchy wiatru lub nasłonecznienie murawy promieniami słonecznymi w żadnej porze dnia. Innymi przyczynami był brak systemów irygacyjnych odprowadzających wodę (przy zamkniętej przestrzeni, woda deszczowa łatwo spada na murawę, ale ciężko z niej odparowuje) oraz wentylacyjnych.

Koszt wymiany murawy wynosi 400 tys. złotych. Ostatecznie przez dwa lata, na wymiany murawy Stadionu Miejskiego w Poznaniu wydano prawie 4 miliony złotych. Operator stadionu nie domagał się żadnych gwarancji na produkt, po siódmiej wymianie Konsorcjum Lech Poznań, następujące po Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Poznaniu postanowiło egzekwować umowę z wykonawcą murawy. Przed Euro 2012 w Poznaniu musiała być wymieniona murawa jeszcze raz.




Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Adam9b9b, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons