Zbudowany został w latach 1878–1882, w pierwszym etapie budowy twierdzy fortowej. Wykonawcą robót była firma Degen Forsten und Wilhelmi, koszt budowy wyniósł 2 mln marek, a do prac wykorzystano także jeńców francuskich.

Fort otrzymał nazwę Stülpnagel, na cześć Friedricha von Stülpnagela. W 1931 zmieniono patronów na polskich, Fort II otrzymał imię Aleksandra Kraszewskiego.

W 1941 obiekt zajęła firma Telefunken Gesellschaft fur drahtlose Telegraphie i ulokowała tam produkcję.

W 1945, podczas bitwy o Poznań, 1083 pułk piechoty próbował zdobyć fort nacierając od południowego wschodu (po zdobyciu Fortu Ia) i zachodu. Walki trwały od 4 do 7 lutego 1945. 8 lutego 1945, po opanowaniu Rataj, niemiecka załoga opuściła fort, a oddziały broniące Żegrza wycofały się.

Po II wojnie światowej fort był użytkowany przez wojsko, milicję, a później wykorzystywany na cele magazynowe.

Teren fortu wchodzi w skład obszaru Natura 2000 (obszar specjalnej ochrony SOO „Fortyfikacje w Poznaniu”, symbol PLH300005). Obiekt jest zachowany w bardzo dobrym stanie, brak jakichkolwiek zniszczeń budowlanych, roślinność nie jest dziko rozrośnięta. Część fortu została poddana rewitalizacji przez Stowarzyszenie Lepszy Świat. W latach 2014– 2017 fortem opiekowała się Fundacja Familijny Poznań. Od 2018 roku fort był pod opieką Fundacji Fort, która planowała jego rewitalizację. Chciała stworzyć na Żegrzu Fort Kultury.

Zbudowany na narysie symetrycznego sześcioboku. Dojazd zapewniała droga forteczna i droga rokadowa (ul. Obodrzycka i Forteczna), dojazd do miasta – ulica Rzeczańska.

Kąt między odcinkami czoła – 140°. Otoczony jest wałami: artyleryjskim z 13 trawersami i piechoty. Majdan podzielony jest nasypem. Obiekty otoczone są suchą fosą (szerokość 9-10 m i głębokość 9 m), o murowanych skarpach i 3 kaponierach (czołowa i dwie barkowe).

W latach 1888-1889 fort wzmocniono, a na skrzydłach dobudowano sześciostanowiskowe baterie. W latach 1913-1914 na przeciwskarpie wybudowano dwa betonowe schrony dla drużyn przeciwszturmowych. W tym samym okresie przemurowano niektóre wejścia zaopatrując je w nowe drzwi.

Po 1941, po zajęciu obiektu na cele produkcyjne, wybudowano bocznicę kolejową oraz rampę rozładowczą, które znajdowały się w części szyjowej. Fosa została zadaszona, jej dno pokryte posadzką betonową, i wykorzystana jako hale produkcyjne.

W latach 80. XX wieku została zlikwidowana bocznica kolejowa do fortu.






Opis skopiowano z wikipedi.