Kościół został wzniesiony na średniowiecznym cmentarzu, na miejscu drewnianej, zapewne pochodzącej z XIII wieku świątyni pod wezwaniem Bożego Ciała i Świętego Jana Ewangelisty, która ze względu na stan techniczny została rozebrana w końcu XVI wieku. Budowla została konsekrowana w 1606 roku i zachowała wezwanie św. Jana Ewangelisty. W marcu 1945 roku na skutek działań wojennych świątynia została zniszczona, zachowała się tylko wieża, bez dachu hełmowego, oraz ściany obwodowe nawy do wysokości około 2 metrów. Po wieloletnich sporach dotyczących dalszego losu świątyni w 1974 roku postanowiono o zabezpieczeniu jej jako trwała ruina.

Budowla była orientowana, murowana, wzniesiona z kamienia i cegły, reprezentowała styl renesansowy. Na bryłę świątyni składały się: trójbocznie zamknięty, oszkarpowany korpus nakryty dachem dwuspadowym i wieża od strony zachodniej zwieńczona dachem hełmowym. W sklepionym, pokrytym architektoniczną polichromią wnętrzu był umieszczony drewniany chór muzyczny i wyposażenie pochodzące z XVII–XVIII wieku. Elewacje wieży, podzielone na cztery kondygnacje, ozdobione są arkadowymi blendami. Wnętrze jest doświetlone przez smukłe biforialne okna. Na wschodniej elewacji zachowały się ślady więźby położonej dawniej nad nawą.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot .Stok, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons