Nazwa wzgórza jako Bałczyna funkcjonowała przed II Wojną Światową. W czasie jej trwania wzgórze na niemieckich mapach topograficznych widniało pod nazwą Botcina. Po II Wojnie Światowej zmieniono nazwę wzgórza. Wedle aktualnie funkcjonujących map topograficznych będących w Państwowym Zasobie Geodezyjnym i Kartograficznym i Państwowego Rejestru Nazw Geograficznych jego nazwa to Bełczyna. Obecnie w powszechnym użyciu jest ugruntowana historycznie lecz niepoprawna dziś formalnie nazwa – Bałczyna.

Bełczyna oraz jej najbliższe okolice zbudowana jest z glacitektonicznie zaburzonych osadów glacjalnych zlodowaceń południowopolskich. Podstawowymi skałami budującymi to wzniesienie są piaski i żwiry morenowe oraz mioceńskie i plioceńskie iły, mułki, a także piaski i żwiry. Wszystkie rodzaje osadów są wzajemnie przemieszane i mocno zaburzone glacitektonicznie, tworząc część spiętrzonej moreny czołowej zlodowacenia Sanu II.

Przed II Wojną Światową Bełczyna pokryta była murawami i niewielkim lasem. W latach 50–60 XX w. była pokryta łąkami i murawami, a u jej podnóży dominowały pola uprawne, od lat 70 stoki Bełczyny zaczęły zarastać krzewami i niewielkimi drzewami. W tym czasie na kulminacji wzniesienia stała nieistniejąca obecnie drewniana, wieża triangulacyjna, wybudowana przed, lub w czasie II Wojny Światowej.

Obecnie szczyt i wschodnie stoki wniesienia pokryte są murawami z udziałem krzewów. Od północy i południa stoki Bełczyny porasta las, a od zachodu dominują pola uprawne. Na wierzchołku wniesienia znajduje się pomnik z metalowym krzyżem upamiętniający żołnierzy kampanii wrześniowej poległych w czasie obrony Ostrzeszowa przy stanowiskach bojowych na Bełczynie oraz zdobywców Berlina. Pomnik wybudowano w 1972 r. Obecnie na pomniku znajduje się nowa tablica pamiątkowa o treści "Żołnierzom września 1939 harcerze ZHP" ufundowana w 2004 r. przez harcerzy z Ostrzeszowa. Obok pomnika ustawiono okrągły stół z oszlifowanej płyty skalnej. Stół pełni rolę orientacyjną ponieważ na jego powierzchni wygrawerowane są kierunki świata oraz kierunki punktów terenowych. Wokół stołu postawiono ławki na kamiennych filarach, wyrównano i utwardzono teren kamienno-betonowa wylewką. U podnóża zachodniego stoku Bełczyny, tuż przy drodze z Rogaszyc do Olszyny znajduje się niewielki parking dla aut.

Bełczyna w latach 30 XX w. była miejscem odwiedzanym przez okolicznych mieszkańców. Wzgórze służyło jako miejsce wypoczynku, zorganizowano tu szkolenie dla pilotów szybowców wraz z lotami pokazowymi. Po II Wojnie Światowej Bełczyna była równie popularna i odwiedzana, ponieważ do 1974 r. wzgórze to uchodzi za najwyższy punkt w ówczesnym województwie poznańskim, a zarazem w Wielkopolsce. Bełczyna służyła okolicznym mieszkańcom także do jady motocrossowej oraz jako miejsce zgromadzeń i organizacji uroczystości okolicznościowych. Obecnie Bełczyna jest miejscem wypoczynku ze względu na duże walory widokowe. Ze szczytu wzniesienia obserwować można duże połacie terenu w kierunku wschodnim, południowo-wschodnim i południowym. Jest to również miejsce dogodne do wykonywania dalekich obserwacji. Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych z Bełczyny dojrzeć można kominy Elektrowni Bełchatów oraz wiele wysokich obiektów w rejonie Sieradza, Złoczewa, Lututowa, Wieruszowa, Wielunia, Działoszyna, Byczyny i Kluczborka. Na wzgórzu organizowane są zawody w narciarstwie zjazdowym, jest to również miejsce startu paralotniarzy. Do Bełczyny prowadzą trzy oznakowane szlaki turystyczne:
Transwielkopolska Trasa Rowerowa
czarny (rowerowy)
zielony (pieszy) tranzytowy PTTK
Ciekawostki
W lipcu 1933 roku zorganizowano na Bełczynie szkolenie dla początkujących pilotów szybowcowych kategorii „A”, szkolenie odbyło się w dwóch dwutygodniowych turnusach i organizowane było przez Aeroklub Ostrowski, Aeroklub Poznański i 3 Pułk Lotniczy w Poznaniu. Brało w nim udział 12 osób i 3 szybowce klasy „Wrona” dostarczone przez Aeroklub Ostrowski. Uczestnikami kursu byli między innymi:
Wanda Myśliborska, wielokrotna rekordzistka Polski w długości lotu i czasie lotu szybowcem, w czasie Kampanii Wrześniowej pilot Eskadry Łącznikowej Sztabu Głównego Wojska Polskiego w Warszawie oraz uczestniczka Powstania Warszawskiego,
Witold Głowacki, późniejszy podporucznik służący w dywizjonie 145 i 607, który zginął w Bitwie o Anglię,
Zdzisław Radomski, późniejszy kapitan w dywizjonie 306,
Jan Maliński, późniejszy kapitan w dywizjonie 302.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Orestegor, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons