Cmentarz miał być używany przez chrześcijan, a zarządem mieli wspólnie zajmować się ewangelicy i katolicy, choć przewidziano dla nich oddzielne kwatery.

W 1850 roku powstał mur cmentarny a w kolejnych latach stopniowo powiększano obszar cmentarza. W 1874 roku nad cmentarzem zarząd objął magistrat, wzniesiono wówczas budynek (obecnie siedziba "Zieleni Miejskiej"), kaplicę i kostnicę. W 1901 roku powstała międzywyznaniowa kaplica cmentarna. W tym czasie cmentarz otoczony był już miejską zabudową, co uniemożliwiało jego powiększanie.

Na cmentarzu, najprawdopodobniej w jego południowo-wschodnim rogu, przy kaplicy rodziny Beyer do dziś spoczywają szczątki trzydziestu żołnierzy brytyjskich, poległych podczas służby w czasie I Wojny Światowej i po jej zakończeniu. Według danych na cmentarzu odbyło się 41 pochówków wojskowych Wielkiej Brytanii oraz dwa brytyjskie pochówki cywilne.

W latach 1923-1930 liczba pochówków na cmentarzu oscylowała od 529 do 603, co stanowi wielkość dwudziestokrotnie większą niż ówczesne pochówki na drugim opolskim cmentarzu na Zakrzowie. W 1930 roku zaprzestano pochówków w wyniku podniesienia się poziomu wód gruntowych po powodzi. W kolejnym roku cmentarz został zamknięty. W 1934 roku przez teren cmentarza przeprowadzono obecną ulicę Niemodlińską. Po 1945 roku ponownie otworzono cmentarz, przeniesiono wówczas część pochówków niemieckich do wspólnych mogił na cmentarz w Półwsi. Najstarsza część nekropolii, na południe od ulicy Niemodlińskiej została zlikwidowana. Obecny cmentarz użytkowany był 1963 roku. W 1984 roku, w trakcie inwentaryzacji znajdowało się na nim około 2700 grobów, spośród których 2500 pochodziło sprzed wojny.
Najstarszy istniejący grobowiec należy do rodziny Süssenbach (Christian Jan Süssenbach, królewski nadleśniczy (zm. 1832) oraz Cathrina Ernestin Süssenbach (zm. 1831).


W 2001 roku cmentarz został wpisany do rejestru zabytków.




Zdjęcia: Sienio, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons