Ufundowana została przez sufragana wielkopolskiego Hieronima Wierzbowskiego. W latach 1779 i 1875 była restaurowana. W 1964 roku ks. arcybiskup Antoni Baraniak nadał świątyni tytuł: „Sanktuarium Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych”. W 1968 roku budowla była remontowana i konserwowana pod kierownictwem Józefa Berdyszaka. W sierpniu 2002 roku została okradziona.

Budowla jest drewniana, jednonawowa, wybudowana została w konstrukcji zrębowej. Nie jest orientowana, do jej budowy użyto drewna sosnowego. Kościół jest salowy, bez wydzielonego prezbiterium z nawy, zamknięty jest trójbocznie, z boku przylega do niego zakrystia. Od frontu nawy jest umieszczona kruchta. Świątynię nakrywa dach jednokalenicowy, pokryty gontem. Nad nawą w części frontowej znajduje się blaszana, czworokątna wieżyczka na sygnaturkę. Zwieńcza ją cebulasty blaszany dach hełmowy z latarnią. Wnętrze kościoła zostało oszpecone – pomalowane zostało brązową farbą olejną i założona została betonowa posadzka. Strop płaski obejmuje nawę i prezbiterium. Chór muzyczny jest podparty dwoma profilowanymi słupami i charakteryzuje się wybrzuszonym parapetem w części centralnej. Ołtarz główny, dwa boczne i ambona reprezentują styl barokowy i pochodzą z końca XVIII wieku. Późnogotycka rzeźba Madonny słynąca łaskami powstała w XVII wieku. Kropielnica została wykonana z czarnego marmuru. Krzyż procesyjny jest ozdobiony krucyfiksem późnogotyckim wykonanym na początku XVI wieku. Stacje Drogi Krzyżowej zostały wyrzeźbione w drewnie lipowym w latach 60. XX wieku.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Sławomir Milejski, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons