Muzealna kolekcja batalionów (130 samców w szacie godowej) uznawana jest za najbogatszą w Polsce. Nowoczesny pawilon otwarty w 1995, z 5 salami o powierzchni całkowitej 900 m², wyróżniony w 1996 nagrodą Ministra Administracji za obiekt roku, prezentuje dioramami bogactwo przyrody Wolińskiego PN. Zobrazowane są tu typowe dla Parku krajobrazy: wybrzeże Zalewu Szczecińskiego, nadmorskie klify (zimą i latem) oraz żubry. Można poznać siedliska kilkudziesięciu gatunków ptaków wodnych, takich jak kormorany, gągoły, łabędzie, zimorodki, perkozy oraz drapieżnych, wśród których wyróżnia się diorama gniazda bielika z pisklętami. Innymi interesującymi rzadkimi okazami, zalatującymi tu z dalekiej północy są lodówki, tracze, nury, alki. Z ssaków zaprezentowano foki szare, a okazy żubrów są z własnej hodowli. Najistotniejsze ekosystemy uzupełnia wystawa geologiczna ze specjalnym wyeksponowaniem bursztynu bałtyckiego.

Centrum Edukacyjno-Muzealne mogące pomieścić 240 osób, to dwie sale konferencyjne wyposażone w wysokiej klasy sprzęt audiowizualny. W wakacje są tu wyświetlane filmy przyrodnicze.

Obiekt w całości dostosowany jest do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Poprzednie muzeum mieściło się w sąsiednim, zabytkowym białym pałacyku z przełomu XIX i XX w., a oficjalną działalność rozpoczęło w 1962.

W ogrodzie dwie woliery z bardzo rzadkimi ptakami drapieżnymi: bielikami i największymi polskimi sowami - puchaczami. Para żywych bielików jest wystawiana od początków Wolińskiego PN (1960 r.) i jest jedną z największych atrakcji turystycznych w Międzyzdrojach. Natomiast drugi rzadki mieszkaniec, puchacz, od siedmiu lat jest tu objęty specjalnym programem reintrodukcji. Ptaki zamknięte w wolierach są niezdolne do życia na wolności, za zgodą Głównego Konserwatora Przyrody służą edukacji i badaniom naukowym.

Roczna frekwencja odwiedzających muzeum kształtuje się na poziomie 50 tysięcy turystów.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Mateusz Giełczyński, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons