Kościół powstał dzięki staraniom Fryderyka Michała księcia Czartoryskiego. Po jego śmierci prace kontynuowała jego małżonka Eleonora Monika z Waldsteinów Czartoryska i bratanek Adam Kazimierz książę Czartoryski.

W ramach represji po powstaniu styczniowym 17 września 1866 roku świątynia została zamknięta na okres 40 lat. Dobra kościelne zostały przejęte przez cerkiew prawosławną a wierni zostali zmuszeni do uczęszczania na nabożeństwa do Wysokiego Litewskiego. Świątynia została zwrócona katolikom dopiero w dniu 13 grudnia 1905 roku.

Podczas przechodzenia frontu w czasie I Wojny Światowej kościół został zamieniony na prowizoryczny lazaret. Podczas II Wojny Światowej świątynia została zamknięta dla wiernych w okresie od 10 kwietnia 1940 roku do 22 czerwca 1941 roku i mocno zniszczona. 28 lipca 1944 roku kościół został zaminowany przez cofających się Niemców. Od wysadzenia została uratowana przez zatrudnionego przy minowaniu Stanisława Szymańskiego, który poprzecinał kable.

W 1966 roku świątynia została wpisana do rejestru zabytków.

8 października 2009 roku dokonano uroczystej konsekracji nowego ołtarza soborowego, umieszczając w nim relikwie: bł. Florydy Cevoli, bł. br. Bernarda z Offidy, bł. ks. Antoniego Beszty-Borowskiego, bł. o. Marka z Aviano, bł. o. Honorata Koźmińskiego i św. Ojca Pio.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Lilly M / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)