Budowę kościoła rozpoczęto w 1913 roku, lecz szybko prace zostały przerwane w wyniku wybuchu wojny. Niedługo po wycofaniu się wojsk w 1918 roku ksiądz Mikołaj Ikonowicz rozpoczął odprawianie nabożeństw w nowo wybudowanym kościele. Nie ukończona budowla ucierpiała kolejny raz w sierpniu 1920 roku kiedy wojska polskie próbowały powstrzymać marsz wojsk radzieckich na Warszawę. Świątynię ukończył po wojnie ksiądz Konstanty Cegielski, proboszcz w Mielniku. W 1940 roku wieś znalazła się w strefie granicznej a świątynię zamieniono na stołówkę dla żołnierzy radzieckich. W latach 1941 i 1944 świątynia została ostrzelana pociskami artyleryjskimi, w efekcie czego zniszczeniu uległa kruchta, ściany i dach. Świątynię wyremontowano dopiero w latach 70. XX wieku.

W ołtarzu głównym neobarokowej świątyni znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus. Zachowały się przedmioty kultu takie jak barokowy krucyfiks z końca XVII wieku, monstrancja z lat 1720-1730 i kielich z około 1730 roku. We wnętrzu na uwagę zasługuje także "Droga Krzyżowa".






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Lilly M / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)