Kaplicę zbudowano między 1341 a 1370 rokiem, za czasów panowania Kazimierza Wielkiego. Posiadała nawę oraz wielokątne prezbiterium, do którego po rozpoczęciu budowy z obu stron dostawiono zamkowe mury obwodowe. Z inicjatywy Władysława Jagiełły przed 1418 rokiem kaplicę ozdobiono malowidłami bizantyjskimi. Dolną kondygnację przeznaczono na kryptę dla zmarłych kapelanów i miejscowych dostojników, a górną dla potrzeb religijnych.

W okresie renesansu kościół wciąż miał charakter gotycki, chociaż wejście umieszczono na poziomie I piętra i ujęto w nowy renesansowy portal. Dopiero w XVII wieku fasadę świątyni zwieńczono szczytem w stylu renesansu lubelskiego.

W latach 1823–1826 kościół został połączony z zabudowaniami neogotyckimi i stał się kaplicą więzienną. Otynkowano go z zewnątrz i od wewnątrz, przez co zniszczono bezcenne malowidła. Pod koniec XIX wieku kaplica więzienna uległa niewielkim zmianom: zewnętrzne schody zdemontowano a portal przekształcono w okno. W 1897 roku Józef Smoliński odkrył fragmenty XV-wiecznej polichromii a w latach 1917–1918 odsłonięto dalsze partie malowideł.

Gdy w latach 50. XX wieku zamek przeznaczono na cele kulturowe przystąpiono do renowacji kościoła. Zdjęto zewnętrzne tynki i zrekonstruowano zabytkowe freski. Renowacja malowideł została zakończona w latach dziewięćdziesiątych.






Zdjęcia: Januszk57, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons