Trasa powstała w efekcie połączenia kilkunastu staromiejskich piwnic, których historia sięga XVI wieku - okresu największej świetności miasta.

Trasa ma charakter edukacyjno-turystyczny. Spacer zabytkowymi piwnicami sam w sobie dostarcza wielu emocji, jest jednocześnie wędrówką w czasie umożliwiającą poznanie przeszłości Lublina. Trasę urozmaica ekspozycja składająca się z cyklu makiet ukazujących osadnictwo na terenie miasta od wczesnego średniowiecza (XVIII wiek) aż po wiek XIII. Punktem kulminacyjnej podziemnej wycieczki jest ruchoma makieta Wielkiego Pożaru Lublina (1719) urozmaicona światłem i dźwiękiem. Nawiązująca do tradycji mechanicznych teatrzyków wizualizacja stworzona została na podstawie obrazu będącego pamiątką tamtych wydarzeń, a znajdująca się w kościele ojców dominikanów.

Trasa łączy dwa ważne dla miasta miejsca: rozpoczyna się w budynku dawnego ratusza, czyli w centrum władzy świeckiej a kończy na placu, na którym w przeszłości wznosił się kościół św. Michała, przez wieki skupiający życie religijne miasta. Z tymi obiektami wiążą się również dwie najważniejsze lubelskie legendy: Legenda o Sądzie Diabelskim (tzw. Legenda o czarciej łapie) i związana z kościołem farnym Legenda o Śnie Leszka Czarnego.

Postaci z pierwsze legendy, czyli diabły lubelskie spotkamy zaklęte w drewno, w piwnicach dawnego ratusza i podziemnych korytarzach. W postaci z drugiej legendy możemy wcielić się robiąc pamiątkowe zdjęcia w "monidle", przy końcu trasy.

Nawiązującym do historii budynków staromiejskich dopełnieniem ekspozycji są fragmenty zabytkowej dekoracji architektonicznej kamienic, tworzące niewielkie lapidarium, a także beczki i inne zasobniki wykonane z drewna, nawiązujące do dawnych, magazynowych funkcji pomieszczeń dzisiejszej Lubelskiej Trasy Podziemnej.


Zdjęcie pochodzi ze strony https://teatrnn.pl/ i nie jest własnością przewodnika turystycznego.eu