W miejscu, gdzie dziś stoi zabytkowy kościółek św. Antoniego w Męcinie, istniała już wcześniej świątynia, również drewniana. Wymieniona jest już w świętopietrzu z 1325. Wspomina o niej również Jan Długosz w swoim dziele Liber Beneficjorum. W okresie reformacji służyła miejscowemu zborowi braci polskich, a następnie od 1605 ponownie wyznawcom kościoła rzymskokatolickiego. Została zburzona w 1685.

W tym samym roku postawiono nowy kościół, wykonany z drewna, według zasad konstrukcji zrębowej. W XVIII wieku dobudowano od strony południowej niewielką kaplicę boczną. W 1888 wnętrze ozdobiono ornamentalną i figuralną polichromią, która została odnowiona w 1982.

Po konsekrowaniu nowego kościoła w 2006, obecnie zabytkowa świątynia pełni funkcję kościoła pomocniczego.


Kościół św. Antoniego wzniesiony jest z drewna według zasad konstrukcji zrębowej i oszalowany. Jest świątynią jednonawową, z węższym prezbiterium zamkniętym trójboczną absydą. Od południa dobudowana jest niewielka kaplica boczna, a od północy zakrystia. Nad całością dominuje kwadratowa wieża z dzwonnicą, w której przyziemiu umieszczona jest kruchta z wejściem głównym.

Dach kościoła pokryty jest ocynkowaną blachą. Świątynię otacza kamienny mur, wzniesiony w 1782.

Wnętrze kościoła przykrywa strop płaski.

Polichromia
Barwna polichromia, zdobiąca wnętrze kościoła, wykonana została w 1888 i odnowiona w 1982. Ściany zdobią motywy ornamentalne (ukośna kratka z rozetkami i motywami roślinnymi), a stropy - figuralne:

Trójca Święta - w prezbiterium
Matka Boża Niepokalanie Poczęta - w nawie
Ofiarowanie Pana Jezusa w Świątyni - w kruchcie
Modlitwa Chrystusa w Ogrojcu - w kaplicy bocznej.
Ołtarze
Ołtarz główny
składa się z mensy i dekoracyjnej nadstawy. Pośrodku antepedium mieści się malowany na płótnie monogram Chrystusa - IHS. W części centralnej umieszczono obraz Pan Jezus Cierpiący namalowany na płótnie i naciągnięty na deskę. Obraz namalowany został w latach 1697-1698, a do Męciny zakupił go ówczesny proboszcz w 1715. Na zasuwie umieszczony jest obraz Opłakiwanie Chrystusa, ufundowany przez parafianina w 1920.
Ołtarze boczne
barokowe
Ołtarz Matki Bożej Różańcowej - z obrazem sprowadzonym przez miejscowe Bractwo Różańcowe z Wiednia w 1867. Za obrazem w niewielkiej niszy umieszczony jest posąg Matki Bożej Niepokalanej.
Ołtarz św. Antoniego Opata - z obrazem Modlitwa św. Antoniego, namalowanym ok. 1700.
Ołtarz Serca Pana Jezusa - barokowo-rokokowy. Znajduje się w nim obraz przedstawiający objawienie wizerunku Serca Jezusa św. Małgorzacie Alacogue. Po bokach znajdują się barokowe figury św. Ignacego Loyoli i św. Jakuba Apostoła.
Wyposażenie
Większość elementów wyposażenia kościoła ma wyraźne cechy stylu barokowego.

ambona - wykonana w 1740, drewniana, barokowa, z niewielkimi elementami w stylu rokoko. Zdobią ją wizerunki czterech Ewangelistów. W środkowej części znajdują się pozorne drzwi z kapitelami z liści akantu. Na tych drzwiach widnieje wizerunek Chrystusa Dobrego Pasterza.
chór muzyczny z 1895 - neorenesansowy.
rzeźbiona drewniana chrzcielnica z 1608. Nadano jej kształt kielicha.
konfesjonały - późnobarokowe i renesansowe, z 1740.
dzwon z 1711, wykonany przez gdańskiego ludwisarza Absaloma Wittwercka.
rzeźba Jana Nepomucena z połowy XVIII wieku.
cenne obrazy:
Ecce Homo z XVII w.
Chrystus i Apostołowie - XVIII w.
obraz dwustronny: Anna Samotrzeć i Święty Wojciech z XVI w.
Święty Jan Kanty z XVII w.
Święty Stanisław Kostka z 1715.
gotycki krucyfiks z XV wieku.
stacje Drogi Krzyżowej z 1875.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons