Zbudowany został w roku 1752 na fundamentach spalonego 6 lat wcześniej drewnianego kościoła. Ściany kościoła są murowane z cegły, otynkowane z otworami okiennymi zamkniętymi łukowo. Dach jest dwuspadowy, kryty dachówką holenderską. Z jego zachodniej strony wznosi się kwadratowa, trójkondygnacyjna wieża, zakończona baniastym hełmem krytym blachą z latarnią. Wnętrze kościoła składa się z zakończonego trójbocznie prezbiterium, prostokątnej nawy z dwiema kaplicami starej zakrystii od północy i drewnianego chóru muzycznego z XIX wieku. Całość pokryta jest drewnianym sklepieniem kolebkowym.

Wystrój wnętrza w większości jest w stylu barokowym. Na ołtarzu głównym znajdują się rzeźby św. Pawła, św. Piotra i św. Wojciecha, płaskorzeźba Chrystusa ze św. Tomaszem i obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej.

Inne cenne elementy wystroju to:

ołtarz boczny z obrazami św. Anny Samotrzeć i św. Wawrzyńca,
ołtarz boczny z obrazem św. Stanisława,
ołtarze w obydwu kaplicach,
ambona,
organy o zewnętrznej oprawie neobarokowej z 1904 roku,
późnobarokowy konfesjonał z XVIII wieku,
barokowa rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego z XVIII wieku,
monstrancja z XVII wieku,
monstrancja promienista z końca XVII wieku,
rokokowy kielich z drugiej połowy XVIII wieku,
barokowe świeczniki wykonane z cyny z XVIII wieku
elektryczne świeczniki z drugiej połowy XIX wieku.
W roku 1960 kościół wpisano do rejestru zabytków. Od 2004 roku w kościele znajdują się relikwie św. Wojciecha. W 2001 na ścianie zewnętrznej przy wejściu wmurowano tablicę pamiątkową z okazji 700-lecia założenia Lidzbarka.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons