Budynek powstał w miejscu dawnego kościoła i klasztoru kartuzów. Środki na budowę zostały zebrane ze zbiórek publicznych, dołożyła się też legnicka rada parafialna, zarząd miasta i cesarz Wilhelm II, który wraz ze swoim synem Oskarem zaszczycił swoją obecnością uroczystość poświęcenia świątyni 9 czerwca 1908. W środku znajdowało się 1330 miejsc siedzących, a na początku nawy głównej znajdowała się kaplica, poświęcona zmarłemu cesarzowi. W kaplicy umieszczono tablicę pamiątkową z herbami i napisami, nad którymi dwa anioły trzymały Koronę Cesarstwa Niemieckiego. Po 1945 te elementy zostały zniszczone.

Wieża kościelna ma wysokość 73 metrów, a krzyż, znajdujący się na jej szczycie, 4,5 metra. Zwieńczony jest metalowym, pozłacanym kogutem. W środku wieży znajduje się ręczny mechanizm zegarowy, który nadal działa. Z trzech dawnych dzwonów zachował się do czasów współczesnych tylko jeden.

Po zdobyciu miasta w 1945 Armia Czerwona urządziła w świątyni stajnię. Później, po remontach, służył jako kościół pomocniczy parafii św. Trójcy. W 1968 roku ustanowiono, nieoficjalnie proboszczem ks. Tadeusza Kisińskiego, z wydzielonego obszaru z parafii św. Trójcy. Oficjalnie parafia zaistniała w 1972 został kościołem parafialnym nowo utworzonej parafii św. Jacka w Legnicy. W 2002 został ogłoszony lokalnym sanktuarium św. Jacka w diecezji legnickiej.

25 grudnia 2013 miało mieć miejsce zdarzenie o znamionach cudu eucharystycznego, które zostało ogłoszone decyzją biskupa diecezjalnego prof. Zbigniewa Kiernikowskiego 10 kwietnia 2016 roku. Uroczyste oddanie Relikwii Ciała Pańskiego do publicznego kultu odbyło się 2 lipca 2016 roku.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Emilia Ernst, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons