Kościół św. Michała wzniesiono w latach 1509–1529 za pieniądze przekazane przez właścicielki wsi – klaryski ze Starego Sącza. Od tego czasu był kilkakrotnie przebudowywany:

1722–1727 – przebudowa prezbiterium;
koniec XVIII wieku – podwyższenie wieży i założenie wieńczącego ją hełmu;
1870–1885 – renowacja i dobudowa dwóch bocznych kaplic;
1960–1961 – gruntowne odnowienie.

est to świątynia murowana, jednonawowa, orientowana z zamkniętym trójbocznie prezbiterium, przy którym znajduje się nawa z dwiema kaplicami po bokach. Przykryta jest blaszanym dachem siodłowym, na którym umieszczono wieżyczkę na sygnaturkę. Od zachodniej strony posiada wysoką, kwadratową, masywną wieżę, zwieńczoną baniastym hełmem z dzwonem z 1614 roku.

Do wnętrza prowadzą trzy ostrołukowe kamienne portale. Do zakrystii prowadzą żelazne okute drzwi, z zamkiem z 1526.

Większość świątyni przykrywają stropy. Jedynie w prezbiterium znajduje się sklepienie kolebkowe z lunetami. Zarówno sklepienia jak i ściany zdobi polichromia ornamentalna i figuralna, oparta o motywy zaprojektowane przez Jana Matejkę, a wykonana w 1905 przez Józefa Mikulskiego, miejscowego artystę.

Ołtarze
ołtarz główny
z II poł. XVIII wieku, wykonany w stylu rokokowym. Znajduje się w nim pozłacana rzeźba Michała Archanioła. Na zasuwie ołtarza znajduje się obraz Święty Józef z 1884, namalowany przez Walerego Eliasza Radzikowskiego.
ołtarze boczne
barokowy ołtarz z obrazem Matka Boża Śnieżna w drewnianej sukience;
ołtarz z barokowym XVIII-wiecznym rzeźbionym krucyfiksem;
ołtarz z figurą Najświętszego Serca Jezusowego, wykonany w 1897;
ołtarz Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Wyposażenie kościoła
kamienna gotycka chrzcielnica z początku XVI wieku;
rokokowa ambona;
kamienne kropielnice: gotycko-renesansowa z XVI wieku oraz zewnętrzna z XIX wieku;
późnogotycka rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z początku XVI wieku, umieszczona na belce tęczowej;
tablica erekcyjna z 1509 roku, kamienna, z inskrypcją minuskulową;
barokowy XVIII–wieczny fotel;
trzy XVIII–wieczne haftowane ornaty;
stuła z fragmentu pasa polskiego z II poł. XVIII wieku;
barokowo–ludowy krucyfiks z XVIII wieku;
dzwon z 1514;
sygnaturka z XVIII wieku.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Jerzy Opioła, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons