W 1924 roku została rozbudowana min. o kruchtę. Odnawiana była w latach: 1945, 1952, i 1981 – 82 (wówczas powstała nowa kruchta). Prace stolarskie zostały wykonane przez Józefa Jarczaka, natomiast wnętrze zostało odnowione przez Stanisława Bobrowskiego.

Budowla jest drewniana, jednonawowa, posiada konstrukcję zrębową. Świątynia jest orientowana. Jej prezbiterium jest mniejsze w stosunku do nawy, zamknięte jest trójbocznie, z boku znajduje się murowana i oszalowana zakrystia. Od frontu i z boku nawy są umieszczone dwie kruchty. Świątynię nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty blachą cynkową, w jego centralnej części znajduje się sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę. Zwieńcza ją blaszany cebulasty dach hełmowy z latarnią. Wnętrze jest wyłożone boazerią modrzewiową. Strop płaski posiada dekorację w formię plafonów. Chór muzyczny jest podparty sześcioma słupami i charakteryzuje się prostą linii parapetu, na chórze jest umieszczony prospekt organowy 5 głosowy. Belka tęczowa jest ozdobiona krucyfiksem wykonanym w XVI wieku i rzeźbami wczesnobarokowymi powstałymi około połowy XVII wieku. Ołtarz główny w stylu eklektycznym pochodzi z około połowy XIX wieku. Kościół posiada dwa ołtarze boczne, rzeźby w stylu późnogotyckim: Matki Bożej z Dzieciątkiem, Matki Bożej Bolesnej, Świętej Katarzyny i Barbary wtkonane w XVI wieku. Stacje Drogi Krzyżowej zostały wyrzeźbione w 1983 roku przez Zdzisława Augustyńskiego.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Sławomir Milejski, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons