Ufundowana przez króla Kazimierza III Wielkiego. Sama budowla na przestrzeni lat była świadkiem burzliwych dziejów historii Polski: przechodziła pożary, rabunki wojenne, była świadkiem epidemii. Dziejowe pożogi spowodowały remonty oraz przebudowy świątyni. Obecny wygląd kościół uzyskał razem z budową budynków klasztornych, bocznych kaplic, kilku dodatkowych elementów architektonicznych oraz remontów w latach 1548, 1620, 1660, oraz restaurowaniami: 1825, 1830, 1840-46, 1876, 1884, 1903, 1924, 1938, 1954-55, 1969 i w latach 90. XX wieku. Zasadnicza zmiana kształtu oraz wyposażenia miała miejsce w XVII wieku, kiedy to świątynię podwyższono i nadano jej monumentalny charakter, jej wnętrze zostało wzbogacone o barokowe elementami (między innymi piękne, złote ornamenty czy posągi). Ówczesnym starostą krzepickim był Mikołaj Wolski – dworzanin króla Zygmunta III Wazy oraz marszałek koronny. Kościół połączył tradycje późnego gotyku z motywami nowożytnymi. Około 1620 roku od północnej strony została dostawiona kaplica Chrystusa Ukrzyżowanego (kaplica Łaszewskich). Jest umieszczony niej ołtarz z XVIII wieku, w stylu późnobarokowym, przedstawiający Ukrzyżowanego Chrystusa razem z narzędziami Męki Pańskiej i posągami Matki Bożej oraz św. Jana Ewangelisty. Około 1660 roku, od południowej strony została dostawiona kaplica św. Józefa (Obywateli Krzepickich), będąca symetrycznym odbiciem kaplicy Łaszewskich. Jest ona dziękczynnym wotum za ocalenie od zarazy i potopu szwedzkiego. Oprócz tego, jest umieszczony w niej powstały w 1730 roku ołtarz św. Józefa z Dzieciątkiem, oraz posiada posągi Aarona i Mojżesza. Chlubą świątyni jest wzmiankowany w 1730 roku ołtarz ozdobiony cudownym obrazem Matki Boskiej Różańcowej Krzepickiej, koronowany powtórnie w 1993 roku.





Opis skopiowano z wikipedi.
fot. MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons