Kościół stanowi podwójne sanktuarium: Matki Bożej Różańcowej i Świętego Jacka Odrowąża. Wpisany do rejestru zabytków w 1999 roku.

Dominikanie, ze św. Jackiem na czele przybyli do Krakowa w 1222 roku z Bolonii (Włochy). Sprowadził ich biskup Iwo Odrowąż i oddał częściowo murowany, częściowo murowany kościół parafialny św. Trójcy. 12 marca 1223 roku kościół konsekrowano.
Nowy, gotycki kościół i klasztor dominikanie zaczęli wznosić w 1241 roku, po najeździe tatarów. Początkowo była to trójnawowa hala, którą na przełomie XIV i XV wieku przebudowano na kościół bazylikowy.
Kres świetności świątyni położył pożar Krakowa w 1850 roku, runęło sklepienie i wypaliło się całe wnętrze (z wyjątkiem kilku kaplic). Po pożarze, natychmiast przystąpiono do rekonstrukcji kościoła. Prace trwały do 1884 roku. W styczniu 2018 roku rozpoczęto kompleksową renowację wnętrza świątyni.

Dziś Kościół jest trójnawową świątynią gotycką, wykonaną z kamienia i cegły i wzniesioną w charakterystycznym dla Krakowa systemie filarowo - skarpowym, z wydłużonym prezbiterium.
Obok ołtarza pochowany jest Książe Sieradzki Leszek Czarny, zmarły w 1288 roku. W nawach kościoła znajdują się licznie kaplice:
nawa południowa:
Kaplica św. Róży Limańskiej (Lubomirskich) - wzniesiona na początku XVII wieku,
Kaplica św. Tomasza - wzniesiona w XV wieku,
Kaplica Zbawiciela (Przeździeckich) - postawiona w 1368 roku,
Kaplica św. Józefa - wzniesiona w XV wieku,
Kaplica św. Dominika - ufundowana w 1614 roku,
Kaplica Różańcowa - wzniesiona w latach 1685-88,
nawa północna:
Kaplica Zbaraskich - wzniesiona w latach 1628-1633,
Kaplica św. Marii Magdaleny - wzniesiona w XV wieku,
Kaplica Jezusa Ukrzyżowanego - wzniesiona pod koniec XIV wieku,
Kaplica św. Jacka - w której znajdują się szczątki świętego (w późnobarokowym grobie umieszczonym na ołtarzu). Ołtarz wykonany w latach 1695-1703.

Od strony północnej do Kościoła przylegają zabudowania klasztorne, skupione wokół trzech wirydarzy. Krużganki pierwszego z nich nazywane są krakowskim campo santo z uwagi na liczne nagrobki, pomniki i tablice wmurowane w ściany. Sklepienie krzyżowo - żebrowe krużganków pochodzi z XIV wieku, nagrobki i tablice w większości z XVI i XVII wieku. Najstarszym fragmentem jest romański refektarz wykonany z dzikiego kamienia i z portalem ozdobionym plecionką, identyfikowany z pierwotnym kościołem z 1222 roku lub oratorium wzniesionym po pożarze w 1225 roku. Wewnątrz znajdują się malowidła z XV i XVI wieku. W skład zabudowań wchodzą ponadto:
- Prowadzący przez gotycki portal kapitularz wznoszony od XIII do XVI wieku,
- sień gotycka nakryta wspartym na trzech filarach sklepieniem krzyżowo - żebrowym,
- wzniesiona w XIII wieku biblioteka, przebudowana w XVII wieku.

Zbiory klasztoru obejmują m.in. obrazy Tomasza Dolabelli z lat 1614-1620, portrety biskupów z zakonu dominikanów, Obraz św. Juda Tadeusz, kwatery tzw. poliptyku dominikańskiego autorstwa Mistrza Pasji Dominikańskiej, Wizja św. Zofii, gotycką rzeźbę Matka Boska z Dzieciątkiem, relikwiarz na głowę św. Jacka, barokowe paramenty liturgiczne, liczne starodruki, inkunabuły a nawet rękopisy z XVIII wieku.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: Zygmunt Put Zetpe0202 [CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)]