W 1688 r. biskup krakowski Jan Małachowski zezwolił trynitarzom (zakonowi powołanemu do wykupu jeńców chrześcijańskich z niewoli tureckiej) sprowadzić się do Krakowa. Nowi zakonnicy przybyli ze Lwowa i osiedlili się w klasztorze dominikanów.

Posiadłość na Kazimierzu otrzymali trynitarze od Józefa Adama Lubowieckiego, starosty oświęcimskiego. Budowę kościoła rozpoczęto w 1741 r., przerywając po dwóch latach z powodu kłopotów finansowych. Wznowiono prace budowlane w 1751 r, a nową świątynię konsekrował biskup Franciszek Potkański, sufragan krakowski w 1758 r. Po kasacie zakonu przez Austriaków w 1796 r. kościół zamieniono na magazyn wojskowy. W 1812 na mocy dekretu księcia warszawskiego Fryderyka Augusta kościół przejęli bonifratrzy – zakon, mający swoje klasztory w Polsce od 1609 r. (przeniesieni tutaj z likwidowanego kościoła św. Urszuli na Starym Mieście).

Kościół, zbudowany w stylu późnego baroku, posiada jedną z najpiękniejszych w Polsce fasad autorstwa Franciszka Placidiego, który przy jej projektowaniu wzorował się na dziełach Francesca Borrominiego.

Na sklepieniu nawy znajduje się iluzjonistyczna polichromia autorstwa Józefa Piltza z Moraw, nawiązująca do historii trynitarzy – Najświętsza Maria Panna w otoczeniu aniołów i scena wykupu więźniów z niewoli przez św. Jana z Mathy, założyciela Zakonu Trynitarzy.

Obecny ołtarz główny w 1940 r. konsekrował biskup sufragan krakowski Stanisław Rospond.

Ambona późnobarokowa z 3 ćwierci XVIII wieku w zwieńczeniu posiada posążki aniołków.

W 1991 r. odsłonięto pierwotne malowane ołtarze boczne, spośród malowideł w ołtarzach bocznych wyróżniają się przedstawienia św. Judy Tadeusza i św. Kajetana autorstwa Tadeusza Kuntze.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot Jakub Hałun, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons