Parafianie do 1947 roku korzystali z kościoła baraku zbudowanego przez ks. Adama Gałuszkiewicza w latach 1920-1922. Ponieważ rosła liczba wiernych w 1936 roku podjęto decyzję o budowie nowego kościoła. Inicjatorem budowy był ks. Adolf Zagrodzki, a przewodniczącym Komitetu budowy został Franciszek Wadas. Modernistyczny budynek z żelbetu i cegły zaprojektował inż. Tadeusz Ruttie. Kamień węgielny wmurowano 14 listopada 1937 roku, a do 1939 roku kościół stał w stanie surowym.

Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie prac. Niemcy urządzili w budynku magazyn amunicji oraz wykorzystywali go jako przejściowy obóz segregacyjny podczas łapanek. Proboszcz ks. Mączyński i prefekt ks. Dercz zostali na początku wojny aresztowani i zginęli w obozie.

Po wojnie przywrócono budowli funkcje sakralne. 1 stycznia 1947 roku proboszcz Władysław Ryba kontynuował prace wykończeniowe oraz przy urządzaniu wnętrza. Budowę ukończono w 1947 roku, a 15 sierpnia kościół poświęcił ks. biskup Rospond.

Konsekrował kościół, w dniu 26 października 1975 r. kardynał Karol Wojtyła.

Świątynia to jednonawowy, orientowany, budynek z dwuspadowym dachem. Prezbiterium trójbocznie zamknięte. Przed fasadą znajduje się wolno stojąca wieża-dzwonnica z ażurowym szczytem. W ołtarzu głównym, zaprojektowanym przez Jana Budziłę a wykonanym w 1978 przez Antoniego Oremusa, znajduje się kamienna figura Matki Bożej, dzieło rzeźbiarza Konstantego Laszczki z 1916 roku, podarowana parafii przez metropolitę krakowskiego Adama Sapiehę. W oknach prezbiterium i nawy znajdują się witraże projektu Wacława Taranczewskiego, powstałe w latach 60. XX wieku.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Zygmunt Put Zetpe0202, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons