Decyzją Rady Miasta Krakowa została nazwana imieniem o. Laetusa Bernatka, zakonnika, który na przełomie XIX i XX w. doprowadził do wybudowania budynków szpitala Bonifratrów w Krakowie.

Kładka, zbudowana według projektu Autorskiej Pracowni Projektowo-Plastycznej prof. Andrzeja Gettera, ma formę stalowego łuku rozpiętego pomiędzy istniejącymi przyczółkami mostu Podgórskiego, do którego podwieszone są dwa pomosty (jeden dla pieszych, drugi dla rowerzystów). Stalowy łuk ma długość 145 metrów, natomiast pomosty ok. 130 m. Całość konstrukcji waży ponad 700 ton, a koszt jej budowy to ponad 38 mln zł, z czego 15 mln zł pochodziło ze środków unijnych[1][2].

Powstanie kładki przyczyniło się do ożywienia kulturalnego, towarzyskiego i turystycznego prowadzących do niej ulic po obu stronach rzeki, a także przyległej części bulwarów wiślanych[potrzebny przypis]. Przywrócone zostało znaczenie dawnego traktu między placem Wolnica a Rynkiem Podgórskim wiodącego ulicami Mostową i Kazimierza Brodzińskiego.

Kładka początkowo budowana była na brzegu Wisły na Bulwarze Kurlandzkim (wzdłuż rzeki), dopiero po przygotowaniu całej konstrukcji na brzegu 19 czerwca 2010 została przerzucona za pomocą barek i dźwigów na drugi brzeg[3]. Do użytku została oddana 30 września 2010[4].



Kładka staje się miejscem zakochanych. Na barierze mostu zapięto już setki kłódek z wypisanymi, a nawet wygrawerowanymi na nich imionami, inicjałami, wyrazami miłości, datami. Zakochane pary wieszają kłódkę na moście, zatrzaskują ją, po czym wrzucają kluczyk do Wisły na znak, że ich uczucie pozostanie nierozerwalne do końca życia.

Kładka stała się więc tzw. mostem Miłości, przykładów którego istnieje wiele w Europie: florencki Ponte Vecchio nad rzeką Arno, rzymski Most Mulwijski, paryski Pont des Arts, a w Polsce: wrocławski Most Tumski, bydgoska kładka przy Operze Nova, warszawski Most Poniatowskiego.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Deltown, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons