W średniowieczu i czasach nowożytnych w miejscu obecnej kamienicy znajdowały się trzy domy o gotyckim rodowodzie. Północny dom, zwany Kamienicą Delaportowską został wzniesiony w XV wieku. W XVI wieku był własnością rodziny Dellaportów. W tym czasie został nadbudowany o drugie piętro i przebudowany. Środkowy dom zwany Kamienicą Majchrowiczowską także powstał w XV wieku. W XVI stuleciu został przebudowany w stylu renesansowym nadbudowano też pierwsze piętro. Pod koniec XVII wieku był własnością J. Majchrowicza. Zniszczony podczas Potopu Szwedzkiego popadł w ruinę. Południowy dom zwany Kamienicą Kamedułów był od I połowy XVII wieku własnością kamedułów bielańskich.

W połowie XVIII wieku kamienice Dellaportowska i Majchrowiczowska zostały połączone. W 1827 roku M. Filipowski dokupił Kamienicę Kamedułów i rozpoczął przygotowania do scalenia. Wzniesiono nową oficynę boczną, jednak próbę scalenia przerwał Wielki Pożar Krakowa z 1850 roku, podczas którego budynki zostały znacznie zniszczone a sam właściciel zginął. Ostatecznie kamienice scalono w 1861 roku.

W latach 1974–1978 kamienica została gruntownie przebudowana z adaptacją na konsulat. Obecnie w budynku mają siedzibę: konsulat generalny Francji oraz Instytut Francuski.

W 1966 roku budynek wpisano do rejestru zabytków.





Zdjęcie: Tonący rekin, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons