W I połowie XIV wieku w miejscu obecnej kamienicy wybudowano kamienny, jednotraktowy dom. W II połowie XIV wieku został on podzielony na dwie kamienice.
Kamienica północna zwana była Kamienicą Szafrańców lub Kamienicą Żywieckiego. W XV wieku otrzymała ona murowaną oficynę tylną. W latach 1542–1545 została wyremontowana i przebudowana.
Kamienica południowa zwana była Kamienicą Kłosowiczowską, była własnością rodzin patrycjuszowskich. W XV wieku otrzymała oficynę tylną.
Po 1551 roku domy zostały scalone i otrzymały wspólną renesansową fasadę, wzniesiono też drugie piętro. W XVII wieku zostały ponownie podzielone. Kamienica północna należała do Żywieckich, a południowa do Kłosowiczów.

W I połowie XVIII wieku domy zostały ostatecznie scalone w jedną kamienicę, która otrzymała późnobarokową fasadę. Kamienica spłonęła podczas wielkiego pożaru Krakowa w 1850 roku, odbudowano ją w 1853. W trzeciej ćwierci XIX wieku była własnością rodziny Pieniążków. W 1945 roku, podczas wyzwalania Krakowa przez Armię Czerwoną, doszło do znacznego uszkodzenia przez bombę portalu północnego. Odtworzono go w 1958 roku. W latach 1974–1982 kamienica przeszła generalny remont, podczas którego zrekonstruowano renesansowe okna i barokowy portal południowy, we wnętrzach odsłonięto detale oraz zburzono oficyny, przenosząc kolumny loggii do pergoli. Obecnie budynek jest własnością Urzędu Miasta Krakowa. Mieści on m.in. Miejskie Centrum Dialogu.






Zdjęcie: Mach240390, CC BY 4.0 , via Wikimedia Commons