Trzypiętrowa kamienica zbudowana została w 1911 wg projektu Henryka Lamensdorfa. Przed wojną należała do krakowskiego adwokata Adolfa Lebeskinda i jego żony Heleny z Hochstimów. Była to kamienica czynszowa, z mieszkaniami pod wynajem, na parterze znajdowały się sklepy i kawiarnia. W czasie II wojny światowej funkcjonował jako hotel dla urzędników III Rzeszy, tuż po wyzwoleniu w 1945 służył jako kwatera dla oficerów Armii Czerwonej. W styczniu 1945 do Krakowa przyjechał z Lublina w randze kapitana LWP Adam Ważyk z zadaniem zorganizowania krakowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Literat Tadeusz Kwiatkowski zaproponował na siedzibę kamienicę przy ul. Krupniczej 22, którą znał sprzed wojny. 14 lutego 1945 dom został przydzielony Związkowi przez pełnomocnika Rządu Tymczasowego na województwo krakowskie.

Sala na parterze pełniła funkcję stołówki oraz miejsca zebrań. Na I piętrze mieściły się biura, gabinet prezesa, biblioteka i pokój gościnny. W trzech oficynach znajdowały się lokale mieszkalne dla literatów i ich rodzin. Mieszkało, tu w różnym okresie, kilkudziesięciu literatów z rodzinami, łącznie przez budynek przewinęło się ponad 100 osób. Dom zwany był przez Gałczyńskiego „Domem czterdziestu wieszczów”.

W 2017 wydawnictwo Księgarnia Akademicka wydało książkę Anny Grochowskiej Wszystkie drogi prowadzą na Krupniczą, poświęconą dziejom budynku.

W roku 2016 kamienica miała 23 współwłaścicieli, którzy nie mogli dojść do porozumienia w sprawie dalszych losów budynku.

Wśród lokatorów kamienicy znajdowali się:
- Wisława Szymborska z mężem Adamem Włodkiem,
- Sławomir Mrożek,
- Konstanty Ildefons Gałczyński z żoną Natalią i córką Kirą,
- Halina Poświatowska,
- Jerzy Korczak.




Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Luxetowiec, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons