Wolski Dół opada w kierunku północno-wschodnim. Jego orograficznie lewe zbocza tworzą stoki Ostrej Góry i Sowińca, prawe grzbiet Pustelnika i Łysej Góry. Ma kilka niewielkich i bezimiennych odgałęzień, największe uchodzi z prawej strony, poniżej Panieńskich Skał.

Wolski Dół jest holoceńską doliną o stromych zboczach i płaskim dnie z wąska terasą, zbudowaną z białego żwiru i ostrego gruzu skalnego oraz żółtawego mułu lessowego, powstałych w wyniku erozji skał i gleby. Dolinka ma strome ale niskie zbocza, sięgające kilkunastu metrów wysokości w jej dolnej części, jednak jest ona niejako umieszczona w większej – starszej dolinie. Zbocza tej starszej i zarazem większej doliny, która powstała w okresie ostatniego glacjału są bardziej łagodne i częściowo widoczne ponad stokami dolinki młodszej, która powstała w wyniku nagromadzenia surowca skalnego i mułu w starej dolinie.

Zbocza porasta naturalny las bukowy z domieszką dębu, sosny, grabu i jaworu. W runie leśnym zakwitają wiosną: zdrojówka rutewkowata, zawilec gajowy, szczyr trwały, śledziennica skrętolistna, kokorycz pełna, fiołek Rivina, miodunka ćma i przylaszczka pospolita. Występuje też kopytnik pospolity, konwalia majowa oraz rzadki wawrzynek wilczełyko.

W dolnej części doliny utworzono rezerwat leśny i krajobrazowy Panieńskie Skały.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Łukasz Hejnak from Kraków, Poland, CC BY 2.0 , Wikimedia Commons