W 1634 r. biskup sufragan krakowski Tomasz Oborski poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego kościoła dla zakonu karmelitów bosych. Budowa jednak trwała latami, przerwana przez wojnę ze Szwecją, została ostatecznie ukończona w 1683 r., wtedy też uroczystej konsekracji nowej świątyni dokonał biskup sufragan krakowski Mikołaj Oborski. Kościół zniszczony został w czasie konfederacji barskiej w 1772 r., odbudowali go w latach 1780-1782 karmelici, którzy opuścili zabudowania klasztorne wraz z kościołem przekazując je siostrom szarytkom w 1787 r.

W tym czasie przybyło kościołowi nowe wezwanie św. Łazarza od patrona szpitala prowadzonego przez siostry szarytki w dawnym klasztorze, obecnie od 1863 kościołem opiekują się księża misjonarze, a w dawnym klasztorze mieściła się administracja szpitala uniwersyteckiego.

Kościół jest budowlą barokową, nawiązuje do rzymskiej fasady kościoła karmelitańskiego Santa Maria della Scala. Fasadę wieńczy trójkątny szczyt z rzeźbą N. M. Panny pośrodku oraz z figurami św. Teresy z Ávili i św. Jana od Krzyża w narożnikach. Od strony prezbiterium przylegają dwie wieże których budowę ukończono w 1680 r., zakończone hełmami projektu Karola Zaremby z 1885 r.

Świątynia jednonawowa z kaplicami bocznymi otwierającymi się do nawy głównej wysokimi arkadami. Ołtarz główny, dwuplanowy, perspektywiczny poświęcony jest Niepokalanemu Poczęciu Maryi. Ołtarze barokowe, portale i balustrady wykonano w latach 1685-1688 z czarnego marmuru dębnickiego – jest to najbogatszy w Krakowie zespół dzieł wykonanych z tego materiału, a jednolite wyposażenie wnętrza również należy do rzadkości.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Zygmunt Put Zetpe0202, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons