W miejscu obecnej kamienicy, w XIV wieku wybudowano kamienny dom. W XV wieku podzielono go na dwie kamienice.

Kamienica północna, nazywana była Kamienicą Celarowską. W XVI wieku rozbudowano ją do rozmiarów typowej krakowskiej kamienicy, wzniesiono także oficynę tylną. Po 1631 roku przeszła barokową przebudowę, podczas której nadbudowano drugie piętro oraz nadano nowy wystrój fasadzie. W II połowie XVII wieku była własnością wielu rodzin szlacheckich i mieszczańskich, m.in.: Cellarich, Przyrembskich i Radeckich. W latach 1755–1758 została wyremontowana i przebudowana w stylu późnobarokowym. Na początku XIX wieku została odnowiona. Przed 1832 rokiem otrzymała kamienne godło, przedstawiające głowę Meduzy.

Kamienica południowa zwana była Kamienicą Cyrusów. W XVI i XVII wieku składała się ona z murowanego budynku frontowego i drewnianej oficyny. Została gruntownie przebudowana w I połowie XVIII wieku. W 1837 roku została przebudowana w stylu klasycystycznym, nadbudowano też II piętro.

Obie kamienice zostały zniszczone podczas wielkiego pożaru Krakowa w 1850 roku. Odbudowano je w 1852, i połączono wspólną klatką schodową. Obecna kamienica powstała w latach 1911–1912 w wyniku połączenia i przebudowy obu dawnych kamienic. Podczas prac nadbudowano III piętro, rozbudowano kamienicę w głąb działki, likwidując niemal całkowicie podwórka, nadano nową dekorację fasadzie oraz ujednolicono wnętrza. W 1982 roku wpisano ją do rejestru zabytków.





Zdjęcie: TarichaRivularis, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons