Zakład został zbudowany w oparciu o projekt i urządzenia produkcji szwedzkiej. W latach 1957-1960 nastąpiła rozbudowa zakładów, uruchomiono wówczas dwa nowe ciągi produkcyjne płyt twardych. Obecnie, po okresie upadłościowym, spółka nie prowadzi działalności gospodarczej 

Koniecpolskie Zakłady Płyt Pilśniowych zlokalizowano w miejscowości Chrząstów, pod Koniecpolem. W 1949 roku Minister Rolnictwa Bolesław Podedworny wydał decyzję o budowie fabryki na powierzchni około 17 ha., w majątku, który przed wojną należał do rodu Potockich. Na wybór lokalizacji w miejscowości Chrząstów miało wpływ wiele czynników. Pierwszym z nich było położenie w pobliżu rzeki Pilicy. Produkcja płyt w tamtym okresie wymagała zużycia dużej ilości wody. Koniecpol i Chrząstów położone były na wysoce zalesionym terenie, na którym znajdowało się wiele tartaków. Powodowało to łatwy dostęp do surowca drzewnego, zwłaszcza po tartacznych odpadków stanowiący surowiec do produkcji płyt pilśniowych. Nie bez znaczenia był także dostęp do siły roboczej nieuprzemysłowionej i biednej wówczas tej części ówczesnego województwa kieleckiego. Kolejnym atutem tej lokalizacji była linia kolei herbsko-kieleckiej przebiegającej wówczas przez Chrząstów-Koniecpol. Kolej w tym czasie służyła do przewodu surowców niezbędnych przy produkcji płyt: drewna i jego odpadów, a także węgla. Kolej wywoziła także gotowe produkty do krajowych kontrahentów i portów morskich, skąd dalej trafiały za granicę. Budowa Koniecpolskich Zakładów Płyt Pilśniowych odbywała się w latach 1949-1953. Pierwsza wyprodukowana płyta pilśniowa wyjechała z Koniecpola w dniu 13 lipca 1953 roku. 

W dniu inauguracji Zakładu zatrudnionych było 423 pracowników. Zakłady produkowały zasadnicze dwa rodzaje płyt: płyty pilśniowe twarde oraz porowate. Ponadto produkowano bardziej wyspecjalizowane produkty: płyty perforowane - ryflowane oraz płyty lakierowane o około dwunastu kolorach i odcieniach. Gotowe produkty wykorzystywane były m.in. w budownictwie, przemyśle meblarskich, jako element wyposażenia okrętów, w przemyśle kolejowym i samochodowym. W 1958 roku KZPP rozpoczęło produkcję (jako pierwsi w kraju) płyt dźwiękochłonnych, mających za cel niwelowanie dźwięków w budynkach. Płyty te miały zastosowanie przede wszystkich w klubach muzycznych, teatrach, kinach i muzeach. W 1960 roku otwarto nowo wybudowaną część zakładu. Po uruchomieniu dwóch dodatkowych ciągów produkcyjnych, zatrudnienie wzrosło do ponad 1200 osób a roczna produkcja z 48 tys. do 70 tys. ton. Od 1963 roku zakład rozpoczął pracę w systemie ciągłym-czterobrygadowym. W latach 1961-9162 zmodernizowano ciąg technologiczny T-1 zwiększając moce produkcyjne płyt twardych o 25%. Płyty te charakteryzowały się także znacznie wyższą jakością. Fakt ten spowodował, że produkty zaczęto eksportować za granicę. Pierwszymi zagranicznymi odbiorcami były Belgia i Turcja. W Kiedy budowano KZPP, technologie budowy zakładu oraz produkcji płyt dostarczała szwedzka firma AB Defibrator. Po kilkunastu latach pracy Koniecpolskie płyty pilśniowe przewyższały jakością te produkowane w Szwecji. 

Lata 70. i 80. XX wieku stanowiły dla Koniecpolskich Zakładów Płyt Pilśniowych okres największego rozkwitu. Zakład wielokrotnie nagradzany był za wyniki w produkcji i jakości oraz w eksporcie produktów. W latach 70. XX wieku płyty z Koniecpola eksportowano do następujących krajów: Kanady, USA, Holandii, Belgii, Anglii, Francji, Niemiec oraz krajów Ameryki Południowej i Afryki, a także do Australii. 

Przełom lat 80. i 90. XX wieku zapoczątkował zmiany społeczno-gospodarcze w Polsce. Zmiany dotknęły także Koniecpolskie Zakłady Płyt Pilśniowych. Aby pozostać konkurencyjnym, zakład zaczął ograniczać zatrudnienie. W 1993 roku zakład przekształcono w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. W latach 90. podejmowano wiele działać w celu optymalizacji produkcji, m.in. wyprzedawano majątek nie związany bezpośrednio z procesem produkcyjnym. Zmniejszenie zapotrzebowania na płyty pilśniowe spowodowało spadek produkcji oraz jakości wytarzanych produktów. Ponadto w 1999 roku Unia Europejska nałożyła na producentów płyt pilśniowych z Europy Wschodniej cła antydumpingowe, polityka Unii uderzyła także w KZPP które zaczęły tracić klientów w Europie Zachodniej. Przyczyniło się to do zmniejszenia zatrudnienia do 300 osób. W dniu 1 grudnia 1999 roku na terenie Zakładów wybuchł strajk po tym, jak związkowcy otrzymali informację o planach zwolnienia 150 osób. Doszło do 20-godzinnej okupacji biurowca KZPP. W następnym dniu Tomasz Małecki podpisał rezygnację z funkcji prezesa KZPP co zakończyło strajk. 

W 2002 roku większościowy pakiet akcji przejmują osoby prywatne. Po prywatyzacji rozpoczął się proces zmiany profilu produkcji. Zaczęto rozwijać produkcję płyt pilśniowych porowatych wykorzystywanych w izolacji budynków. W KZPP zaczęto nastawiać się na produkcję płyt podpodłogowych. W 2009 roku KZPP Koniecpol obniżono limity emisji dwutlenku węgla do atmosfery, co spowodowało, że firma popadła w tarapaty finansowe. Firma m.in. nie wypłacała wynagrodzeń pracownikom. Wiosną 2010 roku doszło do wybuchu groźnego pożaru magazynu płyt pilśniowych. Zimą tego samego roku doszło do kolejnych dwóch pożarów: hali produkcyjnej i magazynu wyrobów gotowych. W 2010 roku doszło także do wybuchu afery w którą zamieszani byli: były prezes KZPP, główna księgowa oraz dyrektor ds. finansowych. Członkowie zarządu KZPP wyprowadzali z konta spółki na swoje prywatne konta pieniądze z tzw. opcji walutowych. Wszystkie zamieszane w aferę osoby zostały skazane prawomocnymi wyrokami. W 2011 roku w związku z nieregulowaniem przez KZPP rachunków za prąd "Tauron" odciął dostawy energii elektrycznej. W 2012 roku Koniecpolskie Zakłady zaprzestały działalności zwalniając z pracy całą załogę firmy. 

 fot. Michał Beim, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons