Zamek został wzniesiony na cyplu płaskowzgórza, w miejscu rozebranej starej warowni, późnorenesansowy czworoboczny budynek zwieńczony attyką. Po drugiej stronie wąwozu, nad którym był przerzucony most arkadowy, znajdowały się zabudowania gospodarcze przedzamcza otoczone murem i zewnętrznymi umocnieniami bastionowymi. W 1732 r. był wymieniany jako podupadająca budowla w większości bez okien, dachu i drzwi. Jej ostatecznego ratunku podjął Józef Ossoliński, wzmacniając przyporami mury zamkowe oraz remontując zamieszkaną część. W 1780 r. Ossolin przejął ówczesny starosta, Franciszek Ledóchowski, a trzy lata później po jego śmierci, jego syn, Antoni Ledóchowski, który w 1816, kazał wysadzić zamek w powietrze w nadziei odnalezienia rzekomych skarbów.

Po wybuchu po zamku pozostały ruiny, których właścicielem został w r. 1831 Ignacy Ledóchowski, powstaniec styczniowy. Ruiny stanowiły źródło darmowego materiału budowlanego, z którego w latach 20 XX w. wzniesiono gorzelnię. Ostatecznie ruiny przestały istnieć

Niemcy w roku 1944 widząc wieżę jako potencjalny punkt obserwacyjny, wysadzili ją w powietrze, zaś resztki murów rozebrali w celu utwardzenia przeprawy czołgowej.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Jakub Hałun, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons