W miejscu obecnego budynku, pod koniec XVIII wieku znajdowały się trzy posesje, które scalono w jedną całość dopiero podczas II Wojny Światowej. Największą z nich była pierwsza od zachodniej strony, na której już w 1788 roku stała mocno zniszczona wówczas kamienica Tomkiewiczów. Była ona piętrowa i wysunięta z pierzei podcieniami. W 1866 roku dom ten należał do Leokadii Bronikowskiej. W latach 70. XIX wieku jego właścicielem został lekarz Wokulski, który dom zapisał Towarzystwu Dobroczynności. Towarzystwo posesję odsprzedało. Przed II Wojną Światową należała do Heleny Orentraich. Dwie sąsiednie parcele zabudowane były kamieniczkami bez podcieni. Na środkowej znajdował się murowany, piętrowy dom wzniesiony w latach 1822-1824 przez Piotra Wojciechowskiego. W 1866 roku posesja ta należała do Bronisławy Przewalińskiej, przed II Wojną Światową do Dobrzańskich. Na trzeciej posesji znajdował się piętrowy, murowany dom wzniesiony po 1803 roku przez Michała Sawiczewskiego. W 1866 roku nieruchomość ta należała do Pawła Kazubińskiego.
Tuż przed II Wojną Światową ówcześni właściciele Zajączkowscy nadbudowali na niej piętro, co skutkowało niekorzystną dominacją budynku nad pierzeją rynkową. Podczas II Wojny Światowej zabudowa trzech kamienic została scalona przez Niemców w jedną. Ponadto rozebrano II piętro kamienicy Zajączkowskich i wewnętrzną zabudowę oficynową w celu utworzenia dużego, wewnętrznego dziedzińca. Oficyny od strony ul. Orlen przebudowano nadając im formę architektoniczną zbliżoną do obecnej. Dwóm kamieniczkom dobudowano podcienia i odpowiadające im trakty piętra. Ponadto ujednolicono elewacje. Po wojnie Miejska Rada Narodowa część gmachu przydzieliła Muzeum Świętokrzyskiemu.






Zdjęcie: Asirekas, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons