W II połowie XIX wieku Katowice były jedną z najszybciej rozwijających się miejscowości na Górnym Śląsku. Po 20 latach od zbudowania kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP (1870) okazało się, ze liczba parafian znowu wzrosła powodując potrzebę podziału parafii. Zdecydowano o budowie nowego kościoła w południowej dzielnicy Katowic, która do tej pory była niezabudowana. Przy wyborze koncepcji architektonicznej kościoła zastanawiano się między stylem neoromańskim a neogotyckim. Ostatecznie zdecydowano się na styl gotycki. Budowę rozpoczęto 1 maja 1898 roku a ukończono w 1902 roku.

W nawach i prezbiterium umieszczono witraże przedstawiające postać Jezusa przyjaciela dzieci, Matkę Boską Bolesną, Rodzinę Świętą i postaci św. Piotra i św. Pawła. Wnętrze dodatkowo przyozdobiono figurami świętych. W czasie budowy kościoła zakupiono pięć dzwonów, które poświęcono 8 września 1901 roku. W czasie II Wojny Światowej dwa z nich zostały skonfiskowane. Z dniem 11 listopada 1925 roku kościół św. Piotra i Pawła stał się kościołem katedralnym i takim pozostał aż do 1955 roku, to jest do czasu ukończenia budowy Katedry Chrystusa Króla w Katowicach.

W bocznej kaplicy kościoła znajdują się groby: arcybiskupa Szczepana Wesołego, biskupa Teofila Bromboszcza i ks. Filipa Bednorza.

W 1992 roku kościół wpisano do rejestru zabytków.




Zdjęcia: Adrian Tync, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons