Jeszcze 100 lat temu Staniszewskie Błoto porośnięte było bezleśnymi mszarami, tworzonymi przez mchy torfowce. Na skutek prowadzonych melioracji – odwodnień, wykonanych i wielokrotnie odnawianych, aby prowadzić tu gospodarkę leśną (również po utworzeniu rezerwatu!), ten unikatowy krajobraz, przypominający nieco torfowiska Laponii, całkowicie zanikł. Wysychająca kopuła zarosła borami bagiennymi. Drzewostany te również stały się z czasem bardzo cennymi elementami przyrody Staniszewskiego Błota, jednak i one zaczęły ulegać degradacji, w miarę jak postępował spadek poziomu wody. Na wyspach mineralnych występują również lasy bukowo-dębowe. Roślinność jest w znacznym stopniu zmieniona wskutek nasadzenia świerka. Obecnie prowadzony jest program renaturyzacji torfowiska, polegający m.in. na piętrzeniu wody w rowach melioracyjnych poprzez budowę zastawek. Umożliwił on już ponowne zabagnienie centralnej części torfowiska, gdzie zachowały się resztki bezdrzewnych mszarów, oraz zarośnięcie torfowcami samych rowów. W rezerwacie występują chronione gatunki roślin: rosiczka okrągłolistna, widłak jałowcowaty, wrzosiec bagienny oraz (bardzo licznie) bagno zwyczajne. Walory rezerwatu wzbogaca występowanie kilku rzadkich gatunków mchów torfowców (Sphagnum wulfianum, S. tenellum, S. fuscum).

Aż 20 stwierdzonych tu porostów zaliczanych jest do gatunków specjalnej troski – chronionych, rzadkich lub zagrożonych. Niektóre porosty rezerwatu są bardzo rzadkie nie tylko w skali regionalnej, ale i krajowej. Jednym z nich jest Absconditella pauxilla, znana jest w Polsce tylko ze Staniszewskiego Błota i pobliskiego rezerwatu Kurze Grzędy. Bardzo cennym gatunkiem związanym z torfowiskami wysokimi i dobrze zachowanymi bagiennymi borami sosnowymi jest także Cladonia stygia, utrzymująca się w rezerwacie od kilkudziesięciu lat. Ponadto występują 4 taksony uznawane za wskaźniki lasów o dużej ciągłości ekologicznej: Arthonia vinosa, Biatora turgidula i Fellhaneropsis myrtillicola. Choć grzyby wielkoowocnikowe nie były przedmiotem badań, warto tu wspomnieć o znalezieniu w 1997 roku podgrzybka pasożytniczego, umieszczonego na Czerwonej Liście Grzybów Polski.

Fauna bezkręgowców, choć relatywnie uboga, charakteryzuje się obecnością rzadkich i zagrożonych gatunków, ograniczonych swoim występowaniem do torfowisk wysokich i przejściowych z torfowcami. Wśród owadów wodnych są to m.in. chruścik żółtonóg Hagenella clathrata oraz chrząszcze pływaczek brunatek Hydroporus gyllenhalii i pływaczek czarnogłów H. morio, tworzące tu bardzo liczne populacje, zaś wśród bezkręgowców lądowych pająk Diplocephalus dentatus, mrówka mszarnica Formica picea i chrząszcz z rodziny kusakowatych myśliczek lustrzany Stenus lustrator. Kuczman Palpomyia nigripes ma tu jedno z dwóch znanych stanowisk w Polsce. Niewielkie zróżnicowanie drzewostanów jest przyczyną ubóstwa fauny leśnej, jednak i tutaj odnotowano kilka ciekawszych taksonów, jak kornik bielojad olbrzymi Dendroctonus micans czy ptaki – lelek kozodój i włochatka. Do 1957 roku w rezerwacie znajdowało się tokowisko głuszców.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. T. Kebert, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons