Obecna świątynia została wzniesiona w stylu polskiego baroku w latach 1773-1782 z drewna sosnowego podczas wyrębu starodrzewu. Kościół został zaprojektowany przez warszawskiego architekta Lobe. Budowa została rozpoczęta dzięki staraniom księdza Jana Forszeta, a ukończona z inicjatywy księdza Jakuba Żegockiego. W dniu 15 lipca 1791 roku budowla została konsekrowana przez księdza biskupa Antonina Pobóg Malinowskiego. Wystrój kościoła powstał w latach 1865-1871 dzięki staraniom księdza S. Smoleńskiego. Świątynia została podmurowana w 1929 roku. W 1935 roku kościół otrzymał oszalowanie zewnętrzne. W tym samym roku budowla została pokryta blachą miedzianą. Po 1982 pokrycie dachu zamieniono z gontu na blachę. Przed frontonem kościoła znajduje się figura Matki Bożej z Dzieciątkiem ufundowana w 1865. Na prawo od kościoła znajduje się drewniana dzwonnica.

Świątynia została wzniesiona na planie prostokąta. Elewacja frontowa swym kształtem nawiązuje do stylistyki typowej dla XVIII-wiecznych kościołów murowanych. Dwie narożne wieże kościoła posiadają zwieńczenia z blachy. Budowla posiada trzy nawy. Strop we wnętrzu podparty jest drewnianymi filarami. Wnętrze świątyni jest otynkowane. Prezbiterium kościoła jest zamknięte trójbocznie.


Wnętrze świątyni
Wyposażenie reprezentuje styl późnobarokowy, posiada dominującą białą barwę i złocone ornamenty. Po bokach ołtarza głównego znajdują się niskie pomieszczenia zakrystii i skarbczyka zwieńczone u góry lożami. Świątynia posiada 5 ołtarzy z 2. poł. XIX wieku wykonanych według projektu architekta Walerego Jodłowskiego. W ołtarzu głównym obraz z końca XVIII wieku przedstawiający Chrystusa na krzyżu zapewne autorstwa Franciszka Smuglewicza. W jednym z bocznych ołtarzy (drugim po lewej stronie) umieszczono otoczony szczególnym kultem wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem z 2. poł. XVII wieku zwany Panią Kampinosu.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Rafał Terkner, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons