Góra zbudowana jest z gruboławicowych, gruboziarnistych, wapnistych piaskowców krośnieńskich, znacznie odporniejszych na erozję niż skały budujące jej otoczenie. Dzięki temu wznosi się w centrum rozległego obniżenia, górując przeciętnie 100-200 metrów nad otaczającymi ją grzbietami. Na północnych stokach góry znajduje się jedno z największych młodych osuwisk w Beskidzie Śląskim. Powstało w czasie dużych opadów deszczu pod koniec lat 50. XX wieku. Osuwisko, którego górna krawędź znajduje się na wysokości 820 m.n.p.m. ma szerokość do 150 metrów i długość blisko 450 metrów. 

Wypreparowanie Ochodzitej spośród otaczających ją obniżeń zdecydowało zapewne o nazwie góry: wędrowca idącego z jakiejkolwiek strony ukształtowanie terenu zmusza do obchodzenia szczytu. Popularna ludowa legenda z tego regionu umieszczała na wierzchołku Ochodzitej siedzibę zbójów. Mieli oni z wyniosłego punktu obserwować biegnący stokami góry trakt handlowy w oczekiwaniu na kupieckie karawany. Ciągnący tym szlakiem kupcy nie chcąc wpaść w ręce rabusiów musieli nadkładać drogi z dużym wysiłkiem okrążając górę. Sława niebezpiecznej góry którą trzeba było obchodzić utrwaliła się w jej nazwie. 

 Bezleśny wierzchołek góry stanowi znakomity punkt widokowy. Roztacza się z niego jedna z najpełniejszych panoram górskich w całych Beskidach Zachodnich. 

Ze szczytu, na północnym zachodzie widoczne są zabudowania Koniakowa. Dalej widać ciągnący się po południowych stokach Złotego Gronia sznur zabudowań Istebnej. Bardziej na prawo widać wierzchołek Wielkiej Czantorii. Ponad przełęczą Kubalonka widzimy obniżenie doliny Wisły a na prawo Równicę z jasną plamą podszczytowej polany. 

 Widok w północnym kierunku zamyka ciemny wał zachodniego ramienia Baraniej Góry. Na ich tle widoczny jest niepozorny grzbiet upstrzony polanami, biegnący w stronę przełęczy Kubalonka. Od Karolówki ku nam biegnie spłaszczony, bezleśny Tyniok, Przełęcz Koniakowska i niepozorny Koczy Zamek. 

W północno-wschodnim kierunku widać obniżenie Kotliny Żywieckiej. Poza nią horyzont zamyka wschodnia część Beskidu Małego, tzw. Góry Zasolskie - w konturze głównego grzbietu tej grupy rozróżnić można m.in. jej najwyższy szczyt - Madahorę. We wschodnim i południowo-wschodnim kierunku widoczny jest niemal cały Beskid Żywiecki. Wyróżnić tu można m.in. płaski i ciemny grzbiet Romanki, a na prawo od niej wysoki garb Lipowskiego Wierchu. Spoza niego widoczny jest czubek Pilska zasłaniający Babią Górę. Na prawo od Pilska ciągnie się grzbiet Beskidu Żywieckiego. Ponad głębokim obniżeniem przełęczy Glinka, na lewo od rozległego, pokrytego lasami Mucuła przy dobrej przejrzystości powietrza dostrzec można panoramę Tatr. 

Na prawo od Muńcuła rozpościera się rozłożysty Rachowiec z podszczytową polaną, zaś niemal dokładnie na południu widzimy Wielką Raczę. Na horyzoncie, na prawo od Rycerzowej niekiedy zobaczyć można niewielki ząbek szczytu Wielkiego Chocza, wznoszącego się nad słowacką Orawą. W południowym kierunku, na horyzoncie widoczne są najwyższe szczyty słowackiej Małej Fatry - kolejno od lewej: podszarpany, skalisty blok Wielkiego Roszutca, foremny stożek Stohu i spłaszczona piramida Wielkiego Krywania Fatrzańskiego. 

Patrząc w południowo zachodnim kierunku zobaczymy m.in. szczyty słowackich Beskidów Kisuckich i Jaworników. Na prawo od nich, poza kopułą Girowej kryje się Przełęcz Jabłonkowska. Za nią dostrzec możemy pasmo Wielkiego Połomu, którym biegnie granica czesko-słowacka. 

Dokładnie w kierunku zachodnim widać dolinę Łomnej, ograniczoną od północy rozłożystą kopą Kozubowej. Na horyzoncie, ponad doliną wznosi się szczyt Beskidu Śląsko-Morawskiego - Łysa Góra, charakterystyczna z uwagi na wysoki maszt nadajnika telewizyjnego. Panoramę zamyka ostatni szczyt tej grupy górskiej - Ostry, którego zbocza opadają w prawo do doliny Olzy. 

fot. Kamil Czaiński, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons