Świątynia była wymieniana w dokumencie z 1302 roku. W obecnym kształcie zbudowana została w latach 1457–1552 (po pożarze wcześniejszej budowli). Restaurowana była po pożarze w 1759 roku. W 1963 roku częściowemu zawaliły się partie sklepień i wieża zachodnia. Odbudowa trwała w latach 1964–1965.

Jest to budowla orientowana, murowana, wzniesiona z cegły, trzynawowa, halowa, posiadająca prezbiterium zakończone sześciobocznie, otoczone ambitem i wieńcem kaplic. Nawa środkowa w prezbiterium jest nieco zwężona i posiada na osi filar dzielący dwie połowy sześciokąta. Cała budowla nakryta jest sklepieniami gwiaździstymi, natomiast część zachodnia nakryta jest współczesnym stropem z 1965 roku. Fasada zachodnia, z trójkątną ścianą szczytową, jest flankowana przez dwie, nie ukończone wieże o późnogotyckim kształcie. Wnętrze posiada wyposażenie w stylu barokowym z 2. połowy XVIII wieku, ołtarz główny z obrazem patronki kościoła, tabernakulum i rzeźby ewangelistów. Późnobarokowe i rokokowe ołtarze boczne i ambona, w sklepieniu kruchty malowidła ścienne. W zachodniej kruchcie płaskorzeźba Chrystus w Ogrójcu, a w ołtarzu Wszystkich Świętych późnogotycka rzeźba św. Anny Samotrzeciej z XV w.

Na zewnętrznym murze szereg renesansowych epitafiów.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sławomir Milejski, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons