Historia kościoła sięga roku 1224, gdy został ufundowany przez księcia gdańskiego Świętopełka II. Powołana w roku 1253 przez biskupa Wolimira – biskupa kujawsko–pomorskiego; parafia obejmowała swoim zasięgiem obszar Kępy Oksywskiej i prawie całe terytorium administracyjne obecnej Gdyni. Z pierwotnej średniowiecznej konstrukcji do dnia dzisiejszego zachowała się jedynie ściana zachodnia świątyni. W XIV wieku dokonano rozbudowy o wieloboczną część prezbiterium i o nawę boczną od strony północnej. W okresie wojen szwedzkich kościół został zniszczony i ograbiony z wyposażenia. Odbudowa kościoła nastąpiła w roku 1687, w tym samym roku kościół wzbogacił się o nową drewnianą wieżę zwieńczoną barokowym hełmem. W latach 1925–1927 przeprowadzono kolejną restaurację kościoła, kładąc tym razem szczególny nacisk na północną ścianę nawy głównej. W okresie II wojny światowej substancja budowlana świątyni uległa dwukrotnemu częściowemu zniszczeniu. Zniszczony kościół został odbudowany krótko po wojnie. Wewnętrzny układ architektoniczny nawiązuje do rozpowszechnionego w XIII i XIV wieku na Pomorzu Gdańskim stylu wiejskiego kościoła parafialnego.

We wnętrzu kościoła znajduje się neobarokowy ołtarz główny z 1930 oraz tablice pamiątkowe: bł. ks. Władysława Miegonia, adm. Józefa Unruga i wiceadm. Jerzego Świrskiego. Wewnątrz wieży kościelnej znajdują się trzy dzwony: Piotr (600 kg), Królowa Polski (420 kg) i Michał (200 kg) z 1957 roku.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sfora Aresa, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons