Zamek został zbudowany na skraju miasta, nad rzeką Drzewiczką, otoczony dwiema fosami i dzielącym je wałem. Budowla na planie zbliżonego do kwadratu prostokąta. W jej systemie obronnym istotną rolę odgrywały cztery kwadratowe wieże usytuowane w narożnikach założenia. Obiekt spłonął w 1814 roku. Dziś jest dobrze zachowaną ruiną. Dzięki temu, że zamek nie był przechowywany współcześnie jest jedną z najlepiej zachowanych rezydencji z 1 połowy XVI wieku w Polsce.

W drugiej połowie XVIII wieku zamek został ofiarowany bernardynkom, które w wyniku pożaru straciły klasztor. W 1814 roku pożar pochłonął także zamek. Według jednego z podań, zamek spłonął w wyniku niedbalstwa sióstr, które po zakończeniu rorat nie zgasiły świec.

Jest to obiekt powstały z kamienia i cegły. Wnętrze dziedzińca od zachodu zamyka budynek mieszkalny. W południowo-wschodniej części dziedzińca dawny budynek usługowy z prostokątną kaplicą wysuniętą poza obwód muru wschodniego. Wieże były pięciokondygnacyjne i podpiwniczone. Wieża północno-wschodnia jest większa od innych, podparta szkarpami.

Budynek mieszkalny zbudowany na planie prostokąta, trójkondygnacyjny. Na każdej kondygnacji cztery pomieszczenia, z których krańcowe łącza się z odpowiednimi izbami w wieżach. Wzdłuż elewacji od dziedzińca ślady zewnętrznych ganków drewnianych z wyłącznym dostępem z alkierzy.






Zdjęcie: Jrkruk Jarosław Kruk / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)