Według klasztornej tradycji zapisanej w 1797 roku w dziele „Fenix de pulveribus resuscitatus svaviter suam candit modulenam” konwent franciszkanów w Drohiczynie założył Mikołaj Nassuta, wzmiankowany w 1430 roku jako drohicki starosta. Zakonnicy mieli wówczas osiedlić się na placu zwanym Narożnikiem.

Pierwsze uposażenia zakonnikom potwierdził książę Witold Kiejstutowicz w 1407 roku. W 1409 roku, w czasach panowania księcia mazowieckiego Janusza I Starszego wzniesiono kościół pw. Wniebowzięcia NMP i drewniany klasztor. W 1583 roku klasztor franciszkanów został spalony przez innowierców a około 1595 roku spłonął drewniany kościół. W latach 1595-96 odbudowany, ale w 1601 roku obie te budowle uległy spaleniu. Kolejny kościół wzniesiono z drewna w 1615 roku. W 1657 roku podczas Potopu Szwedzkiego klasztor został zniszczony po raz kolejny a wielu zakonników zamordowanych przez wojska kozackie, szwedzkie i siedmiogrodzkie.

Około 1682 roku rozpoczęto budowę murowanego, barokowego kościoła pw. Wniebowzięcia NMP, którą zakończono w 1715 roku dzięki funduszom okolicznej szlachty podlaskiej. W 1734 roku do świątyni dobudowano od strony południowej skarbczyk na archiwum ksiąg grodzkich i ziemskich. W 1695 roku we wnętrzu powstał Domek Loretański. Ołtarze przy filarach tęczowych powstały w latach 1770-1774. W latach 1737-1751 wzniesiono murowany klasztor w stylu barokowym. W latach 1773-1777 zbudowano wolno stojącą dzwonnicę.

W 1832 roku, po upadku powstania listopadowego ukazem rosyjskich władz gubernialnych franciszkanie zostali wypędzeni z Drohiczyna. Na ich miejsce Rosjanie sprowadzili mniszki prawosławne. W 1838 roku w klasztorze urządzono więzienie które po powstaniu styczniowym zamieniono w 1865 roku na koszary dla wojska. Po odejściu wojska w 1897 roku w klasztorze umieszczono szkołę kształcącą nauczycieli do szkół wiejskich.

W 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości klasztor wyremontowano i umieszczono w nim gimnazjum a w 1929 roku rozpoczęto odbudowę kościoła. Kościół został ponownie zdewastowany podczas II Wojny Światowej przez wojska radzieckie a w 1941 roku sowieci podpalili świątynię.

Po wojnie przeprowadzono wieloletni remont świątyni i rekonstrukcję trzech dawnych ołtarzy. Od 1949 roku kościół jest kościołem filialnym parafii drohiczyńskiej.

W 1996 roku odzyskano budynki klasztorne, które przeznaczono na Muzeum Diecezjalne, Dom Księży Emerytów oraz siedzibę Caritas.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Fczarnowski / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)