Świątynia reprezentuje styl klasycystyczny. Zbudowana w 1792 z fundacji Konstancji z Kuczyńskich i Jakuba Ciecierskiego jako unicka pod wezwaniem św. Mikołaja dla klasztoru bazylianów. Po spłonięciu w 1806 parafialnej cerkwi unickiej (również pod wezwaniem św. Mikołaja) przeniesiono tu nabożeństwa. W 1826 przekazana unickiemu klerowi świeckiemu. W 1839 po synodzie połockim świątynia przeszła pod jurysdykcję Kościoła prawosławnego. W następnych latach dokonano jej gruntownego remontu i rewitalizacji, z zewnątrz zwieńczono ją niewielkimi sygnaturkami, w wewnątrz zaś nadano jej nowe wnętrze m.in. poprzez usunięcie bocznych ołtarzy, organów i ambony.

Wnętrze:
- ikonostas z końca XIX w. z malowidłami neorenesansowymi sprowadzony w 1968 z cerkwi w Bielsku Podlaskim.
- Ferotrony barokowe: z ok. 1700 z obrazem Matki Boskiej Szkaplerzowej i Chrystusa Salwatora oraz drugi kupiony w 1808 z kościoła parafialnego w Siemiatyczach
- ikona barokowa Matki Boskiej z Dzieciątkiem z postacią klęczącego szlachcica z różańcem i inicjałami M.C.L. i datą 1640
- ikona Zesłania Ducha Świętego z datą 1668, otoczona kultem
- dzwon barokowy z XVII w. z łacińską inskrypcją.


W latach 80. XX w. w świątyni wykonano polichromie autorstwa Sotyrysa Pantopulosa.

Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków 11 listopada 1966 pod nr A-41.

Południowo-zachodni narożnik wschodniej pierzei rynku zajmował usytuowany na południe od cerkwi murowany dwuskrzydłowy klasztor bazylianów, wzniesiony w 1798 na planie litery L z piętrowym skrzydłem zachodnim od strony Rynku i dłuższym parterowym od strony ul. Mazowieckiej. Zabudowania były nakryte dachem dwuspadowym. Badania archeologiczne prowadzone w 1980 r. przez Krzysztofa Burka ujawniły po południowej stronie świątyni fragment muru i posady fundamentowej klasztoru. Klasztor został zburzony przez Rosjan w 2. połowie XIX wieku.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. mamik / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons