Prawdopodobnie pierwszy drewniany kościół wybudowano w miejscu obecnego jeszcze w XII w. Dokładniejsze informacje pojawiają się w dokumentach z 1370 r., z których dowiadujemy się, że był on pod wezwaniem św. Marcina i św. Piotra w Okowach. Jego fundatorami byli najprawdopodobniej Drogosławowie, którzy wówczas dziedziczyli Konarzewko. Miejsce drewnianego kościoła zastąpił na przełomie XVI/XVII wieku murowany kościół wzniesiony przez rodzinę Ostaszewskich. Został on poświęcony św. Marcinowi w 1636 roku Około 1700 roku właściciel Konarzewa Andrzej Aleksander Radomicki, późniejszy wojewoda kaliski i poznański, dokonał gruntownej przebudowy — dobudował z przodu kościoła dwa przęsła w stylu barokowym oraz z tyłu kościoła wieżę z dzwonnicą. W 1778 roku kościół został całkowicie odrestaurowany. Następny kompleksowy remont przeprowadzony został po II wojnie światowej z inicjatywy ówczesnego proboszcza parafii ks. Stanisława Hartliba.

Kościół ma barokowe wyposażenie z XVII i XVIII w., do którego należą ołtarze boczne, ołtarz główny z ok. 1694 oraz ambona i chrzcielnica, które wielokrotnie przebudowywano i wieżę z pocz. XVIII w. o barokowym hełmie odtworzonym w 1901 r. Nawa nakryta jest sklepieniem gwiaździstym. Jak wynika z dekretu z dnia 25 października 1786 r. władza duchowna, połączyła parafię Konarzewo z parafią w Dopiewie – postanowiono wówczas, że kościołem parafialnym będzie świątynia konarzewska. Dlatego też w 1803 roku rozebrano kościół dopiewski. w 1938 r. kardynał August Hlond ponownie z parafii konarzewskiej wydzielił nową parafię dopiewską. W dniu wybuchu II wojny światowej proboszczem parafii był ks. Jan Laskowski, który 17 października 1939 roku zmarł. Opieką duszpasterską nad parafianami zajął się po śmierci proboszcza ksiądz Czesław Sibliski z Dopiewa. Jego posługa nie trwała długo. Hitlerowcy aresztowali go 21 stycznia 1940 roku i więzili najpierw w Forcie VII, później w Chludowie i Lublinie. Życie zakończył w więzieniu w Dachau, w którym zmarł 2 grudnia 1942 roku. Po aresztowaniu ks. Sililskiego ówczesna dziedziczka Konarzewa Teresa Czartoryska poprosiła ks. Józefa Molskiego ze Skórzewa, aby co 2 tygodnie przyjeżdżał do Konarzewa i doprawiał Msze święte. 25 września 1940 roku z polecenia bpa Walentego Dymka przybył do Konarzewa nowy kapłan ks. Stanisław Waraczewski. Podczas próby śpiewów kościelnych 9 grudnia 1940 roku został wraz z młodzieżą aresztowany. Parafian po kilku dniach zwolniono, natomiast ks. Stanisław nie powrócił już do Konarzewa, którego osadzono najpierw w Forcie VII, a później wywieziono do Oświęcimia, gdzie zmarł 10 września 1941 roku. Po tym wydarzeniu duszpasterzował ponownie ks. Józef Molski ze Skórzewa. Aresztowano go 6 października 1941 roku i osadzono w Forcie VII, a następnie przewieziono do Dachau, w którym zginął 1 sierpnia 1942 roku.

W świątyni parafialnej w tabernakulum przechowywano Najświętszy Sakrament, który w każdej chwili mógł być sprofanowany. Księżna Teresa Czartoryska w porozumieniu z siostrzenicą ks. Laskowskiego panią Wandą Arendt, która mieszkała na probostwie, postanowiły rozdać Komunię świętą. 9 października 1941 roku dwanaście wtajemniczonych osób przyjęło Najświętszy Sakrament, który rozdawał wówczas 5-letni Michał Czartoryski. Część naczyń liturgicznych zakopano w ogrodzie p. Dominiczaka w Chomęcicach. Szaty liturgiczne popruto i zostały wywiezione przez księżną Czartoryską do Warszawy, gdy Niemcy wyrzucili ją z pałacu. Wszystkie spłonęły w czasie powstania warszawskiego. Księgi metrykalne przetrwały wojnę przechowywane w Dopiewie u p. Gasińskiego. Wiele naczyń i sprzętów liturgicznych wywieźli z Konarzewa okupanci.

Niedaleko kościoła znajduje się późnobarokowa figura św. Jana Nepomucena, wykonana z piaskowca w 1745 r. oraz kamień, poświęcony zmarłemu ks. Laskowskiemu, obrońcy dzieci wrzesińskich, pochowanym na miejscowym cmentarzu.





Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Jakub Skutecki, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons