Budowa kościoła trwała w latach 1776–1779; architektem był ks. Sebastian Alojzy Sierakowski, jezuita. Kościół został erygowany początkowo 20 maja 1779 roku jako filia kolegiaty w Łasku, a następnie 23 czerwca 1780 roku przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Antoniego Kazimierza Ostrowskiego jako samodzielny kościół parafialny, podlegający dekanatowi łaskiemu. W skład parafii w Dobroniu początkowo wchodziły wsie Dobroń, Mogilno, Ldzań i Róża; później dołączyły do nich osady Chechło i Talar.

Budynek kościoła, wzniesiony w konstrukcji zrębowej z drewna na murowanych fundamentach, zbudowany jest na planie krzyża łacińskiego. Jest orientowany względem stron świata, z głównym ołtarzem po stronie wschodniej. Prezbiterium jest trójbocznie zamknięte, za nim znajduje się kwadratowa zakrystia, a od strony zachodniej – kruchta. Budowla ma strop płaski oraz dach z przyczółkami. Nad nawą znajduje się barokowa wieżyczka na sygnaturkę, a obok kościoła dzwonnica w konstrukcji słupowej z trzema dzwonami. W kościele zamontowane są organy (obecnie – elektroniczne), a galeria chóru wsparta jest na czterech kolumnach.

Do wyposażenia kościoła należy wczesnobarokowy ołtarz główny z rzeźbami św. Wojciecha i św. Stanisława oraz obrazem Boga Ojca z połowy XVII wieku. Mensy ołtarzy bocznych reprezentują styl rokokowy, rokokowa jest także chrzcielnica. Ambona pochodzi z ok. połowy XVII wieku. Cennym zabytkiem jest przechowywana w kościele złocona puszka z 1736 roku.

Staraniem ks. Walentego Mruka, pełniącego funkcję proboszcza w Dobroniu w latach 1872–1891 w roku 1872 odrestaurowano kościół z zewnątrz, w 1875 r. ogrodzono na nowo cmentarz, a w 1878 r. odnowiono wnętrze kościoła.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Paweł J. Mazurkiewicz, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons