W miejscu obecnego kościoła znajdował się starszy kościół romański z XII wieku o nieznanym planie. Obecna świątynia została zbudowana w dwóch etapach: przed rokiem 1360 zapewne z fundacji Kazimierza Wielkiego zostało wzniesione prezbiterium, w którym od wschodu wykorzystano wtórnie ciosy romańskiej budowli, w tym fragment fryzu pseudokymationowego. Następnie około 1450 roku został wybudowany korpus. W XV lub XVI wieku została dobudowana wieża, która w 1841 roku, w obawie przed zawaleniem, została zmniejszona do poziomu pierwszej kondygnacji. W XVIII wieku przy prezbiterium została dostawiona kaplica. Na przełomie XIX i XX wieku świątynia została gruntownie odnowiona, został zbudowany w tym czasie neogotycki szczyt oraz wieżyczka na sygnaturkę. W latach 1551-54 świątynia przejściowo należała do luteranów, proboszczem był tu w tym czasie ksiądz Francesco Lismanini, prowincjał franciszkanów, spowiednik królowej Bony i czołowy polski reformator.

Jest to budowla gotycka, murowana, wzniesiona z kamienia. Świątynia jest jednonawowa, posiada dwuprzęsłowe prezbiterium zamknięte ścianą prostą, przy którym od strony północnej znajduje się zakrystia, a od strony południowej kaplica. Przy nawie od strony zachodniej znajduje się czworoboczna wieża mieszcząca kruchtę w przyziemiu i powyżej chór muzyczny, które otwierają się do nawy ostrołukowymi arkadami, przy wieży od strony południowej znajduje się okrągła wieżyczka schodowa. Kaplica jest nakryta kopułą opartą na pendentywach z latarnią. Prezbiterium jest opięte szkarpami (jedna szkarpa znajduje się na osi od strony wschodniej), przy korpusie jest umieszczona szkarpa w narożniku południowo-wschodnim. Elewacja wschodnia prezbiterium jest ozdobiona odsadzką zwieńczoną gzymsem z wtórnie użytych detali romańskich. Zachodni szczyt korpusu jest ceglany i ozdobiony pięcioma zamkniętymi półkoliście blendami. Budowla nakryta jest dachami dwuspadowymi, na dachach znajduje się wieżyczka na sygnaturkę, ozdobiona latarnią zwieńczoną iglicą. Okna wschodnie prezbiterium i od strony południowej w korpusie są ostrołukowe i umieszczone w kamiennych obramieniach oraz obustronnie rozglifione. Wnętrze jest rozczłonkowane pilastrami i belkowaniem. Sklepienia w prezbiterium są krzyżowo-żebrowe i posiadają koliste zworniki, podparte są kamiennymi wspornikami w formie masek. Nawa jest nakryta nowszym stropem drewnianym, kruchta sklepieniem krzyżowym, natomiast zakrystia sklepieniem kolebkowym. Tęcza jest ostrołukowa. Świątynia posiada dwa portale w stylu gotyckim: jeden z nich jest ostrołukowy i profilowany, natomiast drugi jest prostokątny i fugowany. Polichromia wykonana została około 1375 roku, odsłonięto ją przed rokiem 1914, została zakonserwowana i częściowo zrekonstruowana przez Adama Marczyńskiego w latach 1960-65: na ścianach południowej, północnej i wschodniej prezbiterium; na ścianie południowej i północnej znajdują się sceny z życia Matki Bożej i Chrystusa: m.in. Narodzenie Maryi, Koronacja Maryi, Zwiastowanie, Pokłon Trzech Króli i Sąd Ostateczny w formie Deesis; na ścianie wschodniej jest umieszczony wizerunek głowy Chrystusa w formie Veraikon (ale nie posiada chusty) podtrzymywanej przez aniołów; poniżej po lewej stronie znajduje się postać papieża (zapewne Urban V) z wizerunkami świętych Apostołów Piotra i Pawła na kolanach; po prawej stronie są umieszczone trzy personifikacje cnót teologicznych: Nadziei, Miłości i Wiary. Na ścianie północnej prezbiterium znajduje się fryz ze scenami męki Pańskiej powstały w XVI wieku.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. mik Krakow, CC BY-SA 2.0 , via Wikimedia Commons