Budynek zaprojektowany został przez Stanisława Tabeńskiego. Był to jeden z trzech najwyższych budynków mieszkalnych dwudziestolecia międzywojennego w Polsce i ostatni zrealizowany wieżowiec na Górnym Śląsku za czasów II Rzeczypospolitej.

Pierwotnie w budynku znajdowała się siedziba Komunalnej Kasy Oszczędności miasta Chorzowa, następnie oddział Narodowego Banku Polskiego oraz placówka banku ING. Ponadto na pierwszym piętrze budynku do 1946 roku mieściły się zbiory Muzeum w Chorzowie.

Od kwietnia 2015 roku, po likwidacji oddziału banku ING, w dawnych pomieszczeniach bankowych znajduje się sklep z odzieżą używaną.


Gmach powstał w oparciu o konstrukcję stalową, wypełnioną cegłą dziurawką, w stylu funkcjonalizmu. Budynek składa się z dwóch głównych prostopadłościennych brył. Niższa, żelbetowa bryła mieściła największą na Górnym Śląsku salę z kasami bankowymi. Miała ona 6,1 metra wysokości i udekorowana została barwnym witrażem przedstawiającym herb Chorzowa.

Główna bryła zbudowana została w oparciu o szkielet stalowy i połączona jest z niższą jeszcze jedną bryłą sięgającą trzeciej kondygnacji, pierwotnie przeznaczoną na pomieszczenia biurowe banku. W dominującej bryle znajdowało się 19 mieszkań o podwyższonym standardzie. Największe miało około 260 mkw powierzchni. Bryła mieszkalna wyposażona była w windę.
Dominantę architektoniczną stanowią otynkowane oraz obłożone lastrikiem pilastry.


W 1997 roku budynek wpisano do rejestru zabytków.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Adrian Tync / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)